×

Recensie

Pop

18 december 2021

Riki

Gold

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Dais

Gold Riki Ladyzhynsky Pop 3 Riki – Gold Written in Music https://writteninmusic.com

Nadat de anarchistische postpunk band Crimson Scarlet definitief de duisternis opzoekt, treedt keyboardspeelster Niff Nawor naar voren om zich van haar verloren dolende ziel positie te bevrijden. Voortaan stelt ze zich niet meer in de schaduw op. Het nieuwe mysterieuze imago vraagt om een ander gedaante, en vanaf nu presenteert ze zich onder de naam Riki Ladyzhynsky, gemakshalve tot Riki afgekort. Met haar gelijknamige debuutplaat verlaat ze het destructieve verleden en zoekt ze voorzichtig de aansluiting met de kleurrijke new wave op.

Een jaar later heeft ze haar warrige vogelverschrikker kapsel voor een strakke damescoupe verruilt. De zwarte strenge meesteres dresscode maakt plaats voor naakte kwetsbaarheid. Riki gebruikt de femme fatale sensualiteit om de luisteraars haar spinnenweb binnen te lokken, waarna ze als zwarte weduwe genadeloos toeslaat. Lichtelijk ongemakkelijk beweegt ze zich in de Marigold videoclip voort. Ondanks dat de van Telefon Tel Aviv afkomstige Joshua Eustis zich als zelfverzekerde gastzanger opstelt, is de rol van popdiva voor Riki nog wat onwennig.

Het is mooi hoe waardig Riki naar haar vroegere jeugdhelden en nostalgische Italodisco klassiekers teruggrijpt. Tienerdromen die verwezenlijkt worden. De markt richt zich tegenwoordig veelal op het jaren tachtig geluid, waarbij de herkenbaarheid van groot belang is. Een gevaarlijk uitgangspunt om juist die identieke sound te recyclen. Bij het stroperige Oil & Metal werken de kinderlijke meisjesstemmen perfect. Lo heeft fraaie duistere echo’s, die echter door toegevoegde huppelende Top 40 vocalen in de diepte van een bodemloze wensput wegzakken. Riki is een prima zangeres als ze met haar melodieuze zang de diepe zomerstrand Viktor romantiek inkleurt, maar gaat de mist in als ze het van haar hoge uithalen moet hebben.

Gold is verlost van de scherpe rouwrandjes en onderscheidt zich minimaal van het hitgevoelige jaren tachtig werk. Het is zelfs zo in perfectie uitgevoerd dat de nietszeggende leegte zo identiek mogelijk klinkt. En daar knelt het een beetje. Synthpop gaat uiteindelijk aan de bemoeienis van producers ten onder, die de sound van alle oneffenheden verlossen, waardoor het uiteindelijk vlak en inspiratieloos overkomt. En als je dan toch voor warmte kiest, vraag dan minstens echte muzikanten en ga niet goedkoop met een kunstmatig in elkaar geflanst Porque Te Vas bossa nova beat scoren.

Gold moet het van de donkere tracks als de in dubwave ondergedompelde It’s No Secret en het met Pino Palladino achtige baslijnen versterkte Florence & Selena hebben. Prachtige tracks waarbij de saxofoonuithalen het helemaal afmaken en waar de eigenzinnigheid nog niet is aangetast. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Het is net te fragmentarisch retro knip en plakwerk, waarbij de lijm vaak al snel weer los laat.



  1. Lo
  2. Marigold
  3. Oil & Metal
  4. It’s No Secret
  5. Sonar
  6. Last Summer
  7. Viktor
  8. Porque Te Vas
  9. Florence & Selena