West-Zeeuws-Vlaamse wereldmuziek; het kan gewoon. Linkshandig meestergitarist, zanger en liedjes schrijver Ries de Vuyst put uit vele genres, waaronder blues, Americana, bluegrass, flamenco, volksmuziek en zigeunerjazz, maar zet daar z’n teksten in eigen streektaal op. Dit jaar werd Ries zelf zestig jaar en zijn rode Höfner-gitaar heeft hij veertig jaar. Samen zijn ze ‘Oondert’ dus.

Veel Zeeuwstalige luistermuziek is nogal braaf of plat, maar De Vuyst tekent voor de uitzondering op de regel. Voordeel van Zeeland is dat je dicht bij België woont. Probeer een Vlaming trouwens niet het verschil tussen Zeeland en Zeeuws-Vlaanderen uit te leggen. Dat lukt niet; voor hen is het allemaal Zeeuws-Vlaanderen. De Vuyst woont nu in het bruisende en creatieve Gent. Maar de lokroep van de zompende en trekkende Zeeuws-Vlaamse klei reikt ook tot over de landgrens.

Aangezien platenmaatschappijen zelden in de rij staan voor kwaliteitsmuziek, besloot De Vuyst de benodigde fondsen voor dit album bijeen te brengen via crowd-funding, waarvoor ik zo gauw geen fatsoenlijke Nederlandse vertaling kan verzinnen. Afijn, met succes. De Vuyst wordt begeleid door onder meer Gait Klein Kromhof, die enkele jaren de Dutch Blues Award won met zijn geweldige bluesharmonicaspel, en Tonnie Dieleman, alias Broeder Dieleman.

Het prachtige, maar zwaarmoedige Eben Haezer stond ook al op zijn vorige album Killing The Blues. Het gaat over z’n voorouders, die een heel wat zwaarder leven kenden dan de gemiddelde Nederlander nu. ‘Mien opa was een dwarse man, zien haor stoeng altied overend’. Bakker Knip M’n Aer is een luchtige blues, terwijl Oondertduzend Diengen meer naar jazz en zigeunerorkesten klinkt. In Deuhroeistjin herken je vermoedelijk de eerste akkoorden van Hotel California van Eagles, maar De Vuyst giet er gelukkig een pittige Latijnse saus over. Na afloop wordt de luisteraar ook nog getrakteerd op wat bonus-bluesnummers.

Zeeland is dunbevolkt en ligt in Hollandse ogen nogal afgelegen, maar bracht al veel topbands voort. Denk aan Bløf en Racoon, Nuff Said en Gorefest, maar ook Angelo de Rijke (oa gitarist bij Anouk) en JB Meijers (De Dijk, Common Linnets, Shine en Charmin’Children) komen uit deze polders voort.

De Vuyst is inmiddels een oude rot, zeker ten opzichte van genoemde artiesten. Maar er moet toch wat in het water of in de grond zitten. Was ‘Killing The Blues’ al een geslaagd debuutalbum (!), met ‘Oondert’ zet hij weer stappen vooruit. En in tijden van doorgeschoten steenkolen Engelstaligheid en Gooi-Hollands is met wat Zeeuws-Vlaams helemaal niks mis.