De carrière van Ride piekte tussen 1990 en 1993, de jaren dat in Engeland de opwinding rond ‘Madchester’ langzaam afnam en de Britpophausse nog vorm moest krijgen. Het waren de jaren waarin ruimte ontstond voor hallucinerende, betoverende en vaak harde gitaren, bespeeld door bands die de muziek het werk lieten doen en zich niet zo gek veel bezighielden met pers en imago. In de pers werd de term shoegaze gebruikt, een term die aangaf dat de muzikanten in kwestie op het podium doorgaans meer oog zouden hebben voor hun effectpedalen dan voor de zaal.

Ride werd opgericht in 1988, in Oxford, en liet zich inspireren door bands als The Smiths, My Bloody Valentine, Spacemen 3, Hüsker Dü, House of Love, Stone Roses en vooral Sonic Youth. Het album Daydream Nation (1988) van laatstgenoemden was voor Ride en vele andere gitaarbands die af wilden rekenen met de vele ingeblikte beats en gitaren van de jaren ervoor een openbaring.

Binnen enkele jaren ontwikkelde Ride zich tot een toonaangevende band, een band die regelmatig opwindende geluidsmagie wist te bedrijven door indrukwekkende gitaarstormen te koppelen aan oorstrelende zang met hier en daar uitstapjes naar rustiger, dromeriger werk of pakkende indierock. In 1990 alleen al bracht Ride 3 ep’s en het album Nowhere uit, platen die de band steeds verder omhoogstuwden. Hoogtepunten te over: Drive Blind was zware indierock van de bovenste plank die door Mark Gardeners altijd zoete, zuivere vocalen nergens uit de bocht vloog. Like A Daydream was een relatief eenvoudige popsong die door hemelse harmonieën en stevige gitaren tot een memorabele track werd gemaakt en het dromerige Vapour Trail was en is nog steeds een van Ride’s signature tracks. Prachtige, organische gitaarrock van de hand van gitarist Andy Bell en verfraaid door strijkers.

Ten tijde van de ep Today Forever, met daarop de eerste echte hit, het door puike baslijnen  aangedreven Unfamiliar, begon Ride goed te verkopen. Met het door Alan Moulder geproduceerde album Going Blank Again piekte de band, alhoewel de indrukwekkende, ruwe mystiek van Nowhere wat naar de achtergrond was verdwenen ten faveure van sixties- en seventiesinvloeden. Toch deed de band niet aan uitverkoop. Sterker nog, het magistrale, acht minuten durende Leave Them All Behind werd tot single gebombardeerd, onder het motto ‘als New Order een single van meer dan 7 minuten kan uitbrengen, kunnen wij het ook’. De tweede single van Going Blank Again, Twisterella, liet de andere kant van Ride horen: perfecte, melodieuze indierock met hitpotentie.

In 1992 tijdens het optreden op het Reading Festival bereikte Ride wellicht zijn piek. Hierna begonnen Seattle en Britpop de media te domineren en moesten de leden van Ride concluderen dat hun moment voorbij was. De albums Carnival Of Light (1994) en Tarantula (1996) haalden het niet bij hun voorgangers al viel er rond 1994 zeker nog wel het nodige te halen bij het viertal uit Oxford: de song OX4 zal vol glinsterende pracht en de inzet van keyboards werkte prima in het nog steeds stevige geluid. Het prima Birdman liet psychedelica en geluidsexperimenten horen, mede onder invloed van de toenmalige producer John Leckie en From Time To Time koppelde een heerlijk Fender Rhodes-geluid aan akoestische klanken en ontwapenende romantiek.

Het laatste album Tarantula was echter een ruwe, snelle studio-exercitie die nog slechts op enkele momenten kon overtuigen. Ride was niet meer in staat met écht opwindende songs te komen. Bovendien was de muziekwereld na 1992 zoals gezegd flink aan het veranderen en raakten shoegazebands als Ride meer en meer in de verdrukking. Niet lang na de release van het ondermaatse Tarantula vertrok Mark Gardener en stopte de band er definitief mee.

2015 staat echter in het teken van de (tijdelijke) wederopstanding van Ride. Met een prominente plek op Coachella en optredens in Noord-Amerika en Europa kan de band zich dit jaar flink in de kijker spelen en de wat fletse eindfase van hun carrière in de jaren negentig ongetwijfeld ongedaan maken. De vele fans kunnen nauwelijks wachten. De reissue van de uitstekende verzamelaar OX4 uit 2001 – ter gelegenheid van World Record Store Day ook op vinyl uit – doet de gouden dagen van Ride en de vrijheid en het optimisme van begin jaren negentig herleven. Het is een heerlijke aanzet naar de optredens van dit voorjaar.