Richard Hawley is misschien wel de meest onwaarschijnlijke artiest van dit moment. Gezegend met een ongelooflijk mooie warme en diepe stem, en songmateriaal dat soms dicht tegen good old Roy Orbison aanleunt, klinkt hij als uit vergane tijden.

Toch veroverde hij in thuisland Engeland met elk album de Britse pers meer en daarna al toerend het Britse publiek. Zijn voorlaatste (vierde) album Coles Corner bleek een waar meesterstuk te zijn dat zeer terecht op waarde werd geschat door genomineerd te worden voor de vermaarde Mercury Prize.

De muziek die de man maakt is juist zo opvallend omdat Hawley uit het industriële Sheffield komt en je zijn rijk met strijkers gearrangeerde, tijdloze songs daarvandaan totaal niet zou verwachten. Een wat rauwer klinkende band met teksten over de sociale situatie in de stad, zoals Arctic Monkeys, veel eerder.

Zijn songs, en albumthema’s, zijn daarnaast tekstueel een ode aan de stad. En waar zijn vorige album in het teken stond van de plek waar in de stad jonggeliefden elkaar ontmoeten is dit album opgedragen aan de brug in het centrum van de stad die arm en rijk verdeelt.

En de songs zijn weer van dezelfde tijdloosheid en pracht als die van het vorige album. Openingsnummer Valentine, de eerste single Tonight The Streets Are Ours, het titelnummer, The Sea Calls, Our Darkness en ook I’m Looking For Someone To Find Me zijn allen van ongekende klasse. Subtiele warme strijkers, een sobere begeleiding en een prachtige stem. Soms is er dus niet meer nodig om tot een nieuw meesterstuk te komen.

Bijzonder dat Hawley na een carrière met de vermaarde Longpigs, waar drugs en drank hem bijna het leven kostten, en een gastrol binnen de band van stadgenoten Pulp en zijn grote vriend Jarvis Cocker, zijn leven zo’n geweldige nieuwe kans heeft gegeven. Wij mogen er optimaal van mee genieten.