Vier jaar op een nieuw album van Richard Hawley wachten is een heel lange tijd. Vooral als je een heel groot zwak hebt voor alles wat de zanger/gitarist al heeft gemaakt. Maar het wachten wordt met Further ruimschoots beloond. Wat een heerlijk rijk en emotievol album is het geworden.

Natuurlijk was daar enkele maanden geleden al die heerlijk rockende single Off My Mind. Rocksongs zoals die tegenwoordig nog maar weinig gemaakt worden. Heerlijk straffe productie ook waarover Hawley’s stem mooier dan ooit klinkt. Off My Mind blijkt nog maar een voorbode van wat we van Further konden gaan verwachten.

Op zijn alweer achtste soloalbum klinkt Hawley als herboren. In de vier jaar tussen albums heeft hij niet alleen zichzelf maar tevens het heilige muzikale vuur hervonden. Hollow Meadows, van vier jaar terug, was een prachtig album maar ook wat donker en somber. Op Further is de sfeer optimistisch, uitdagend en vrij. Hawley heeft songs geschreven die een wel heel fraai inzicht in ’s mans brede muzikale spectrum geven.

Met zijn vaste band en co-producers Colin Elliot en Shez Sheridan achter de mengtafel, in thuisstad Sheffield opgenomen, is Further een rijk album geworden zoals we dat vanaf zijn doorbraak Coles Corner (2005) kennen. Heerlijk ook dat hij van fraaie ingetogen songs naar lekker stevig en rafelig vliegt. Met een machtige song als Is There A Pill als prachtig markeerpunt pal op het midden van de plaat. Fascinerend hoe hij met een ronkende gitaar met strijkers versterkt de song de hemel intrekt.

Het is overigens Off My Mind dat het album dus lekker stevig opent. En met een lekker dikke gitaarsolo. Fijn hoe het al net zo ijzersterke en tevens lekker rockende Alone daar op aansluit. Fijn ook die strijkers als extra verdikking van de sound. My Little Treasures is dan weer zo’n vintage Hawley ballad, van een fraai strijkarrangement voorzien, en gelijk weer tranentrekkend mooi. De titeltrack die er op volgt is al net zo prachtig. Dromerig zoals Hawley dat alleen lijkt te kunnen. Het ingetogen en wederom erg mooi gezongen Emiline sluit het rustiger tussenstuk waardig af.

Het machtige Is There A Pill zet halverwege dan weer de versteviging in sound in. Ook het geweldige en super aanstekelijke Galley Girl heeft geweldig gitaarwerk met een fonkelende solo en ook nog eens een weergaloze bridge. En het is echt prachtig hoe het lome en geweldige Not Lonely (‘Loneliness is not the same as being on your own’) daar naadloos op aansluit. Ronduit indrukwekkend hoe hij daarna met het al net zo geweldige Time Is ijzersterk doorpakt. Prachtig gezongen en voorzien van een wel heel fijn duwende bas en overheerlijke harmonicasolo.

Het melodieus al net zo rake Midnight Train, wederom voorzien van fraaie strijkers, is al net zo’n albumhoogtepunt. Wat klinkt Hawley hier ook weer overweldigend goed. Zonder enige twijfel een van de allerbeste zangers die de huidige muziek kent. Met Doors sluit Hawley het album dan vervolgens super stijlvol af. Wat een machtige zanglijn, rijke melodie en verrukkelijk gitaarwerk toch weer.

Hawley heeft immer de gave gehad tijdloze songs te schrijven en deze vervolgens met klinkende producties naar het nu te trekken. Further ademt een grote liefde voor muziek, het spat van elke song af. Dat hij goed in zijn vel steekt is aan alles af te horen. Zowel in het optimisme dat de songs in zich hebben als in zijn stem die maar met de jaren alleen maar mooier gaat klinken.

Further is een triomf van een plaat. En een terugkeer van jewelste. Voor een ieder die al verliefd op Richard Hawley was is Further een geweldige bevestiging van zijn grote muzikale talent, daarnaast een prachtige binnenkomer voor iedereen die nog niet zo bekend met zijn werk is.

Extra notitie: De albums van Richard Hawley dienen gedraaid te worden met volume. Lekker veel volume. Pas dan komt alle gloed van zijn muziek aan de volle oppervlakte. Een ieder verdient de volle Richard Hawley ervaring.