De heropleving van vinyl betekent vaak ook de uitgave van verloren schatten. Things Buried het eerste soloalbum van visionair toetsenman Richard Barbieri op dubbelvinyl is daar een geweldig voorbeeld van. Het album kwam in 2004 op uit op CD maar verscheen nooit eerder op vinyl.

Barbieri, vermaard geworden als toetsentovenaar in de revolutionaire Britse band Japan in de schaduw van frontman/zanger David Sylvian, vervolgde zijn muzikale carrière na het verscheiden van die band in 1982 in eerste instantie met samenwerkingen met de diverse afzonderlijke leden van die band. Natuurlijk waren daar de vermaarde Sylvian soloalbums maar ook de samenwerkingen met drummer Steve Jansen als The Dolphin Brothers en even later met Jansen en bassist Mick Karn als de basis voor No-Man.

Het was in die band dat hij gitarist/songschrijver Steven Wilson leerde kennen. Wilson was bezig om zijn als soloproject gestarte Porcupine Tree naar een band om te zetten en Barbieri was de juiste man om daar een start mee te maken. Barbieri speelde vanaf 1993 (tot het einde van de band in 2010) in Porcupine Tree en kreeg van Wilson de ruimte om naast hem de sound van de band naar heldenstatus te trekken.

Ruim tien jaar in de band had Barbieri behoefte om prominent met solowerk, niet beïnvloed door genie Wilson, op de proppen te komen. Things Buried blijkt een waar meesterstuk. Opgenomen in Londen en Wales in de late zomer van 2004 bevat het album ingenieus ingekleurde instrumentale stukken die een avontuurlijkheid en warmte in zich herbergen zoals alleen Barbieri die kan creëren.

Things Buried is een bloedmooi album. Op sommige tracks geholpen door de Britse drummer Andy Gangadeen en oud Brand X bassist  Percy Jones is het vooral Barbieri die zijn immer innovatieve klanken, die tussen electronic en eigentijds balanceren, in knappe composities heeft gegoten. Dan weer ingetogen en warm opbouwend dan weer met spannende ritmes en fijne fretloze baspartijen (die hij natuurlijk net zo goed aan Mick Karn had kunnen overlaten…) fascinerend opgebouwd.

Things Buried is Barbieri ‘on top of his game’. Zo goed als hij al was in Japan zoveel beter werd hij nog in Porcupine Tree (zijn rol in de band wordt nog wel eens onterecht onderschat in vergelijking met die van Wilson). Zijn eerste solo is een staalkaart voor zijn avontuurlijke geest en zijn wonderbaarlijke goed gehoor voor bizarre sounds, dan weer ruimtelijk dan weer oosters georiënteerd maar immer kamerbreed.

Echt alles wat hij uit de synths en computers haalt klinkt avontuurlijk, spannend, hemels en warm tegelijk. Tracks als albumopener Nevada (met een zangsample van Barbieri’s vrouw Suzanne), Fear and Climbing, Drops of Mercury, het klaterend funky Flaw en de gloedvolle albumafsluiter Path Not Taken zijn adembenemend mooi.

Ongelooflijk hoe overweldigend een heerlijk lang opgerekte track als Medication Time klinkt. Mannen als Jon Hopkins en Mark Pritchard kunnen niet anders als keihard door Barbieri beïnvloed zijn. Prachtig in ritmische opbouw volmaakt met echte drums.  Een ware Barbieri en electronic klassieker.

Op deze dubbel vinyl editie (drie kanten speelbaar) klinkt Things Buried mooier dan ooit. Glashelder met mooi hoog en lekker diep laag perfect en frontaal in het gehoor.