Riccardo Romano ken je misschien als de toetsenist van RanestRane, de Italiaanse progband of als toetsenist van de Steve Rothery Band die bij elk optreden van die band de herinnering aan meester Jon Lord weet op te roepen met zijn zeer bevlogen toetsenspel. De kans is aanwezig dat de naam RanestRane je niets zegt en dat je bij de naam van Steve Rothery misschien enkel denkt: “Is dat niet die gitarist van Marillion?” Als je dat al denkt. Toch, RanestRane heeft een aantal zeer fraaie vertolkingen van filmscores gemaakt, van Nosferatu, Shining, Space Odyssey en recent nog The Wall en Apocalypse Now. Het toetsenspel van Riccardo valt bij die releases op, net als bij de Steve Rothery Band en met de creativiteit die Riccardo in huis heeft, was het niet vreemd dat in 2017 al eersteling B612 het daglicht zag. Niet zomaar een makkelijk album, maar een muzikale verbeelding van het verhaal van Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry.

Met Spectrum heeft Riccardo een album gemaakt dat niet leunt op een al vastgelegd en bekend verhaal. In plaats daarvan heeft hij het heel dichtbij zichzelf gehouden en heeft hij een album gemaakt dat stilstaat bij het leven van zijn zoontje en van zijn moeder. Het is een album geworden dat onder de huid kruipt, door Riccardo’s voortreffelijke zang, door de teksten waarin Riccardo zich buitengewoon kwetsbaar opstelt en door de prachtige muziek die Riccardo er voor geschreven heeft, deels ook samen met Luca Grimieri die eveneens het gitaarspel verzorgt op het album. Riccardo weet ons mee te nemen in zijn leven, stappen in de ontwikkeling van zijn liefde voor zijn echtgenote en de geboorte van hun zoontje. Subtiele klanken en een mooie opbouw nemen ons mee in de eerste compositie bestaande uit meer delen, In The Name Of The Son. De variatie is groot in de vijf delen en, wanneer je liefhebber bent van progressieve rock, of überhaupt van muziek met een sterk beeldend en verhalend karakter, is er muzikaal gezien al veel om van te genieten. Prachtige toetsenpartijen, vooral in subtiliteit heeft Riccardo nadrukkelijk in huis, er is fijn gitaarspel én zijn stem past perfect bij de muziek. En, niet dat de muziek op het album het per se nodig heeft, in het tweede deel van de eerste compositie, Endless Promises, is de leadgitaar van de hand van Steve Rothery. Het is diens dochter Jennifer die overigens ook meedoet in het derde deel van de eerste compositie en die eveneens een rol heeft in de tweede compositie.

In de begeleidende tekst in het albumboekje bedankt Riccardo de meewerkende muzikanten voor hun sensitiviteit en talent. Het is heel goed denkbaar dat het samen opnemen van het album de nodige emotie heeft gevraagd van de muzikanten. Riccardo beschrijft zowel in de teksten als in de muziek hoe het leven van het gezin beïnvloed is en wordt door het autisme en de leefwereld van hun zoontje en de effecten die daaraan verbonden zijn. Die effecten, de moeilijkheid om de liefde te geven zoals je dat het liefste zou willen, de worstelingen daarmee en tegelijkertijd de hoop dat het ooit eens goed kan komen, dat is erg fraai weergegeven zowel in de teksten als in de muziek. Heb je de eerste compositie beluisterd, dan ben je gewoonweg al stil.

Maar het is niet het enige onderwerp van impact dat Riccardo aansnijdt op het album. In Déja Vu neemt Riccardo dementie bij de hand en doet dat eveneens op indrukwekkende wijze. Hoewel zijn toetsenspel met name datgene is waar hij bekendheid mee verworven heeft, is het album ook een staalkaart van hoe imponerend zijn zang is. En als je je dan bedenkt dat hij dit neerzet in nummers die voor hem zeer persoonlijk zijn, dan is dat al helemaal bijzonder. De teksten komen soms bepaald dichtbij en, hoewel het persoonlijk perspectief, het misschien makkelijk maakt de emotie in de zang te leggen, dan nog vraagt dat om aandacht en concentratie en als we Déja Vu nemen, dan zingt Riccardo dat wel erg mooi, zeker met de schitterende gitaarsolo van Luca in de achtergrond.

De laatste compositie, The Winner, bestaat weer uit vijf delen. En ook dit nummer raakt aan het leven van het gezin Romano. Er is maar één devies en dat geldt voor het hele album: neem de tijd om het te beluisteren, neem de tijd voor de teksten, neem de tijd voor de muziek. Luister naar de afwisseling, luister naar hoe kwetsbaar Riccardo zich toont op het album, zowel in die teksten, luister naar de beleving in zijn zang. Wat het album ook bewerkstelligt, is bewustwording. Kijk eens even anders naar de wereld, ga niet uit enkel en alleen van wat je kent, open je ogen voor het hele spectrum aan mensen dat er op deze wereld is. En zie dus ook hoe mooi dat is, ook in alle kwetsbaarheid. Mooi hoe Riccardo het leven vanuit het perspectief van zijn zoontje ook schetst, in een vorm van dialoog tussen vader en zoon en hoe hij daar de pracht van neerzet. Riccardo Romano Land is misschien niet de grootste of bekendste progressieve rockband die je kent, maar, voorbij aan de wereld van films, van bekende verhalen, komt Riccardo Romano Land met een heel persoonlijk album en weet zomaar een voltreffer te lanceren met een prachtig album, recht uit het hart.

Schaf je de gelimiteerde uitgave van het album aan, dan krijg je niet alleen het album met een rijk verzorgd boek, dan is er ook een bonusalbum met een fijne instrumentale compositie, wederom uit meerdere delen opgebouwd en 20 minuten aan nummers live in de studio opgenomen, waar onder een cover van Tori Amos en een van Bruce Springsteen. Die laatste cover is daarbij nog eens kneitersterk!