“We want freedom and we want it now” onder dat urgente motto gaat Resist de openingssong van de langspeler van Rev. Sekou van start. In de intro zit de beruchte protestspeech naar aanleiding van de door de politie vermoorde zwarte tiener Michael Brown verwerkt die Sekou in de gevangenis deed belanden.

De auteur, documentairemaker, theoloog maar bovenal notoir activist zocht zijn roots op en die bevinden zich in Arkansas en zijn diepgeworteld in de plaatselijke blues- en gospeltraditie. Opa werd in de buurt van bluespioniers Louis Jordan gesignaleerd en musiceerde met Albert en B.B. King. De grootvader waarbij Sekou opgroeide combineerde sociaal engagement bij de spoorwegorganisatie met preken in de Church of God.

Als Pentecostal bluesman zet Sekou nu de traditie van zijn grootvaders verder, na een bezoek aan de begraafplaats van Zent reisde Sekou naar buurtstaat Mississippi. In hun Zebra Ranch studio zorgen de broertjes Cody en Luther Dickinson samen met AJ Ghent (pedalsteel) voor muzikale assistentie.  Sporadisch ondersteund door een blazerssectie en het alomtegenwoordige machtige hammondorgel van de onvolprezen Rev.  Charles Hodges declameert Sekou impressionante preachin’ gospel.

Rauwe snerpende blues riffs  begeleiden Muddy and Rough dat naadloos overloopt in The Devil Finds Work, waarin het essay van James Baldwin wordt verwekt. Halverwege de song wordt van een slepende bluesritmiek naar een opzwepende churchsong overgeschakeld. Het van Bob Marley geleende Burnin’ and Lootin’ en het in een beklemmende repetitieve chaingang sound gepresenteerde We Who Believe ademen eveneens wanhoop uit.

Onheilspellend hondengeblaf kondigt de op talkin’orgel gepresenteerde interpretatie van 99 ½ Won’t Do hier als Lord I am Running in een duet met Raina Sokolov opgevoerd. De titelsong, die evenmin een hoopvol toekomstbeeld schetst, is eveneens een straf staaltje gospelsoul.  De fraai gecroonde ballade Lovin You Is Killing Me is even een wat rustiger zijstapje maar in zijn geheel is Times Like These een bevlogen militant statement dat aansluiting vindt bij het huidige  straatprotest in de VS. Daarbij vormt de combinatie van blues uit Arkansas en Mississippi met Memphissoul een persoonlijk, niet te versmaden, eerbetoon aan de muzikale traditie van ‘The Deep South’.