Italië eist steeds meer een vooruitstrevende rol in het mondiale hedendaagse rockklimaat op. Met prachtige, duistere gitaaralbums worden we in 2019 getrakteerd op een veelzeggende nieuwe lichting muzikanten, die de een na de andere verbazend sterke plaat lanceert. Deze kettingreactie motiveert om met overtreffende resultaten jezelf op deze arbeidsmarkt te presenteren. Het alles verwoestende Rev Rev Rev laat een wispelturige tornado aan omkerende geluidsgolven op je af komen. Deze noise dirigeert de windvlagen richting het hitsige zuiden, waar vanuit Modena het viertallige gezelschap van tegenstrijdige rockers hun derde plaat Kykeon presenteren.

Ze vormen een direct gevaar voor de aanwezige architectuur. Betwijfelend of de historische gebouwen tegen de nadreunende heerlijke herrie bestendigt zijn. Want dit is er eentje die een Play It Loud sticker verdient. Dit is Shoegazer met gemanipuleerd stofzuigergeluid, waarbij alles in dienst staat van de atmosferische fuzzsound die ze hiermee oproepen. Het effectenpedaal wordt als extra instrument ingezet, sterker nog, de rol van de geluidsvervormer is bepalend voor het wegblazend gevoel waarmee ze zich op de kaart zetten. Uitkijken dus op deze rotonde van onvoorspelbaarheid.

Met de harde om zich heen meppende mokerslagen van Greta Benatti maken ze de weg vrij voor het opzuigende Waiting for Gödel moeras. Ergens ver weg geschoven in het mengpaneel circuleert Laura Iacuzio met haar psychedelische zang als een hongerige aasgier rond om vervolgens als nachtelijk testbeeld ruis in het niets te verdwijnen. Dit is allemaal al eerder en beter gedaan, maar Rev Rev Rev geeft er wel hun eigen draai aan. Tussen de explosies, die niet onderdoen aan knallende nieuwjaarsgroeten zit de eigenheid in een duidelijke basis van postpunk gevangen. Met de kristalheldere synthesizers wagen ze zich aan het duistere grensgebied.

De holbewoner drumpartijen en het dolend zielloos baswerk gaan de confrontatie met de gewaagde gitaar melodieën van Sebastian Lugli aan. Die speelse jeugdigheid gaat dwars tegen de zelfverzekerde oerdrang van de begeleiding in. Een mooi evenwicht om het lompe karakter wat in te dimmen. Als er zoiets als dreampop bestaat, dan mag dit als nightmarepop gekwalificeerd worden. Het heeft tevens een trippende werking, al komt het net wat avontuurlijker en gejaagder over. De knoppen van het opname apparatuur worden dolgedraaid om in het lawaaierige Sealand het vernietigende effect van windkracht 10 op te roepen.

Sporadisch wordt de noiserock nog onderbroken, bij Adrift in the Chaosmos is dat het ronddwalend spaghettiwestern deuntje wat eventjes als ongenodigde gast op bezoek komt. Rev Rev Rev krijgt een tikkeltje meer status als Laura Iacuzio zich als doempriesteres in het gotisch dichtgemetselde Summer Clouds presenteert. Hoe verrassend is het dat er met freakende funkrock in het met psychedelica gevoede Cyclopes afgesloten wordt. Kykeon heeft de onvoorspelbaarheid van een versleten stuk elastiek. Het is wachten op het moment dat spanning en veerkracht het van de druk verliest die het roekeloos spelen ze oplegt. Hoe ver gaan ze hierin. Die grens is nog niet gevonden.