Renaud Garcia Fons is een virtuoze jazzveteraan. Zo wordt hij wereldwijd erkend voor zijn meesterlijke beheersing van de contrabas. Op La Vie Devant Soi put hij uit zijn vele reizen en levert hij wederom een heerlijk album af.

Samen met zijn medemuzikanten, zijnde accordeonist David Venitucci en percussionist en vibrafonist Stephane Caracci, weet Garcia-Fons een topprestatie te leveren. De in Catalonië geboren Franse contrabassist geeft te kennen dat dit album vooral spontaan en organisch tot stand kwam. Niets moest, alles kon. Zo liet de muzikant die tegenwoordig in Parijs resideert zich inspireren door de wereldstad die deels zijn thuisbasis is, door het chanson en de zachte poëtische kanten van de literatuur (met bronnen als Raymond Queneau en de klassieker van Emile Ajar/Romain Gary waarin een Arabische wees en een Joodse moeder de hoofdrollen vertolken).

Echter doet hij dat niet zonder voort te bouwen op zijn voorgeschiedenis, met recente albums als Paseo A (2015) en Silk Moon (2014). Garcia-Fons schuimt als muzikant schijnbaar onvermoeid de wijde wereld af en al die uiteenlopende indrukken verwerkt hij op dit nieuwe album.

Opvallend aan zijn nieuwste creatie is dat het volledig uit zijn eigen wereld en omgeving ontsproten is. Het kosmopolitische, metropolitane karakter (het naar Quenau verwijzende Je Prendrai Le Métro) bijvoorbeeld maar ook de luchtige, maar vanzelfsprekende flair waarmee deze topmuzikant musiceert is vrijwel ongezien. De link met Parijs duikt misschien nog het meest duidelijk op in het melancholische, Charles Trénet indachtige Revoir Paris, maar ook de drive van het spannende Montmartre En Courant en het Preverteske Le Long De La Seine maken duidelijk waar Garcia Fons zich door laat inspireren. Hij kijkt tegenwoordig met meer ervaren ogen naar de wereld. Dat blijkt onder meer uit de pittige opener Rues Vagabondes waarin virtuoos spel en westerse en oosterse elementen elkaar probleemloos vinden in een meeslepend geheel.

Muzikaal laaft hij zich aan uiteenlopende bronnen, gaande van klassiekers als Satie en Debussy, met wie Garcia Fons een voorliefde voor zachte, poëtische indrukken deelt tot de evenzeer virtuoos aangelegde Irakese oudspeler annex snarenwonder Munir Bashir. Het illustreert hoe uiteenlopend de invloeden zijn van Garcia-Fons die steevast een ruime, wijde kijk op de dingen aanhoudt.

La Vie Devant Soi draagt onmiskenbaar een spontaan en zomers gevoel in zich. Op het album raakt Garcia-Fons een veelheid aan thema’s aan, wat onder meer blijkt uit het regenachtige Après La Pluie tot de scholieren in Les Ecoliers (waarin het chanson en Le Petit Nicolas, de klassieke bande dessinée van Sempé en René Goscinny als referentiepunt naar voren komen).

Wat een heerlijk album vol haast onwereldse muziek. Garcia-Fons’ nieuwe album is een klein maar eigenzinnig meesterwerkje vol intrigerende kamermuziek die zich naast internationale grandeur kenmerkt door virtuositeit, spontaniteit en een zuiderse tint. Technisch superieur, maar toch vooral warm, innovatief en ontsproten aan het dagelijkse leven. Bovendien doet het album het beste hopen voor de liveshows die eraan staan te komen. La Vie Devant Soi is een fraaie ode aan Parijs, aan het leven en aan het menselijke.