Red Hot Chili Peppers heeft net zijn twaalfde uit. Voor velen een bijzonder album om naar uit te kijken. Vooral, geen enkele twijfel, vanaf de eerste zwevende noten, vanaf die infectueuze groove van Black Summer zal het enthousiasme onverwoestbaar overspringen en zullen geesten weer vertoeven, bedwelmd en ontroerd, in sferen van de Peppers’ hoogdagen. Van, zeg dus maar, de tijden van die andere ook echt goeie dubbelaar Stadium Arcadium of bij die nog andere schijven ervóór. Inderdaad, die vertrouwde afgekloven cleane Pepper-sound, die pure zang van Anthony Kiedis, die melodieuze muzieklijnen van John Frusciante, dat is er allemaal weer als vanouds.

Klinken ze hier her en der misschien wat braver, gelikter of afgeborsteld, laat dat dan aan die geweldige producer Rick Rubin liggen, want hier krijg je van de Peppers geen kleffe herhaling. Er zit integendeel heel wat fraais in the pipeline, met nu ook de voorzichtige diepgang van de intussen wijzere groep, met toch zeker wel een hele schare nieuwe funkers en funkrockers, tot en met, enkel risicovol voor de gevoelige zielen, ook een aangenaam experimentje hier en daar.

Het wordt, na de terugkeer van bloedbroeder-meestergitarist Frusciante, man die zuivere emotie uit zijn gitaarsnaren tovert, eindelijk en vooral weer vintage-funkyfeest van vier getrouwen, een onophoudelijk sympatieke buiteling ter ere van eindeloze liefde en vriendschap. Unlimited Love. De magie van de beste Peppersline-up ooit is weer daar en dat hoor je. Dit maakt deze nieuwe zo’n spannend album, met zowel honneurs aan de goede smaak als aan hun stijlvolle terugkeer naar het rockpodium. Geen van het viertal is zijn technische vaardigheden verleerd, meer, je hoort ze hier als groep weer boven zichzelf en de som der delen uitstijgen.

Verwacht, als van zoveel groepen met een mooie, lange staat van dienst, van deze iets oudere heren nu geen Blood Sugar Sex Magik meer. En jawel, anderen maken er straks om welke slappe redenen dan ook hoe dan toch een gemakkelijke schietschijf van. Genieten is het echter sowieso: van een heerlijk zingende Kiedis, van Flea’s funkende bas of Smith’s rechttoe rechtaan drumspel en bovenal van een alles bij de Peppers verbindende, vloeiende Frusciante.
Vandaag maken ze hedendaagse, zeer goede songs met relevante actuele teksten, met een groot bereik en met de goede zomerse feel. Black Summer bijvoorbeeld, ingetogen melodisch in de start, Anthony Kiedis’ steeds kinetischer wordende ‘red-de-natuur’-song, met een Pepperstrakke beat en dan hoor je voor het eerst sinds jaren weer echt Frusciante’s befaamde atmosferische gitaargeluid.

Hun rocksongwriting klinkt verre van verwaarloosd. Here Ever After, is zo’n energiek stuiterend funkrocknummer, in Kiedis’ kenmerkend speedparlando over z’n foute liefde. En met wat een fraaie Frusciante-eindsolo! Neem The Great Apes, aantrekkelijke rocker, statig opstartend, met een Kiedis die zich opwindt en de in distortion solerende gitaren die de boel dan maar helemaal de fik in steken. Evenzo Whatchu Thinkin, funkrocker die Frusciante ook hier bijna een minuutlang wild Jimi Hendrixend afrondt. The Heavy Wing, wat bluesy in de opstart, Kiedis en Frusciante zingend over alles wat meer is dan blinkend goud, vliegen daar, samen met de indrukwekkende rockgitaareffecten, even heavy mee op als de aangegeven songnaam.

Bij de loutere funkers, Poster Child, uitstekende funkpop met Kiedis op zijn Peppers mitraillerend rappend over zijn iconen in de pop- en rockcultuur. Of It’s Only Natural, over verliefd worden ondanks klassenverschillen, Frusciante’s swingende gitaardans-vrije stijl overheen Flea’s ongehaaste funkbasnoten. Evenzo het dartele samenzingertje She’s a Lover, over verliefdheid en onafhankelijkheid of het uptempo, in de jam lichtrockende roadtripsong One Way Traffic, twee even heerlijke funkgeschenken. Let ‘Em Cry, Kiedis croonend in funky sferen van een Barry White, repeterend pulserende bas en drums, met eenzaam improviserende trompet en Frusciante die het met niet minder dan imponerende solo’s overneemt.

Experimenteler gaan de Peppers tekeer in hoogtepunt Aquatic Mouth Dance, vintage funky Flea, met werveling van dansende basnoten in duel met zijn in z’n tekst voortdurend naar hun carriërestart refererende Kiedis, Chad Smith pittig meedrummend en Frusciante gitaarlicks uitstrooiend, allen dan helemaal verrast door de jammende jazzblazersexcursie op het einde. Evenzeer opkijken wordt het bij These Are the Ways. Van langzaam ingetogen, verfijnde popopbouw gaat ie regelrecht naar een rauw doorslaande grungerocker. Over het ‘bullebak-Amerika’. Ok. Sterk.
Evengoed nog wat experiment in Bastards of Light, starten met Peppervreemd zwaar staccaterende synths, een akoestisch tussenstukje en finaal kanjers van hardrocknoten.

De Peppers on the poppy side gaan dan weer voluit op Not the One. Melancholisch over liefde mediterende popsong, traag drijvend over vredig romantische synths, zachte piano en Frusciante’s bijna meefluitende reverbgitaar. Ook de aangename rustigheid van White Braids & Pillow Chair is een van die tedere lovesongs op zijn Peppers. Het schitterende Veronica is een en al gevoeligheid, zo passend in het universele thema van het album Unlimited Love. Hoe zit het, ervaren verschillende mensen hun liefde niet elk verschillend? Vergeten we daarbij toch maar de geweldige instrumentatie van het nummer niet.

Het beatlelesk akoestisch afsluitende Tangelo is een sublieme tour de force van de hele herenigde band, hier zo helemaal op het einde. Sereen, met ook hier opnieuw de geest van ‘unlimited love’ en hemels aangroeiende achtergrondharmonieën. De Peppers verzoenen zich even perfect met elkaar als wij met het aflopen van dit fraaie album.

Want wat zalig, deze 73 minuten Red Hot Chili Peppers! We krijgen een topgroep hier, herenigd in vriendschap, met teruggevonden vertrouwen. Door hun uitbundige jams al heel vlug weer geïnjecteerd met nieuwe ideeën en zin voor musiceren én plezier maken zonder moeite. Het leidt tot hun beste album sinds 16 jaar. Dit boostert alleen maar de Peppersnostalgie in afwachting van hun zomerse passages straks in Nijmegen of Werchter 2022. Aftellen dus maar.