Krap een week na hun optreden op Pinkpop verscheen het elfde album van de Red Hot Chili Peppers, na al lekker te zijn gemaakt met de single Dark Necessities en de albumtracks We Turn Red en het titelnummer. Het waren de eerste muzikale tekenen van leven sinds 2011, toen het I´m With You album verscheen. En nu dan eindelijk na allerlei aankondigingen The Getaway in zijn geheel is verschenen, blijven er nog 10 nieuwe tracks over uit een hele berg aan composities die aan de basis hebben gestaan van dit nieuwe werkstuk.

In Landgraaf bleek dat de meeste mensen toch weer voor die uitgekauwde hitjes kwamen en zich nog niet helemaal senang voelden bij de drie nieuwe tracks, die op de setlist waren gezet. Het was zowel voor het publiek als voor de band allemaal nog wat onwennig om de greatest hits te onderbreken met nieuw werk. Commercieel gezien natuurlijk een logische keuze, want festivals zijn bij uitstek samenscholingen waar ook niet-fans rondhuppelen en dus potentiële klanten vormen voor hun muziek. En of het nu strategisch slim was om het album na het optreden te releasen en niet ervoor, daar zal vast ook wel over zijn nagedacht. In elk geval was de tijd behoorlijk rijp voor nieuwe pepers. Overigens is The Getaway weer gereleased vóór hun optreden op Werchter, dus eigenlijk maakt dat ook allemaal niet zoveel uit.

Grootste verandering ten opzichte van eerdere albums, is dat Rick Rubin, die sinds 1989 achter de potmeters en schuiven zat, plaats heeft gemaakt voor Brian Joseph Burton, beter bekend als Danger Mouse. De casual fan zal het allemaal worst wezen wie nu weer de producer is, als de songs maar OK zijn.

Wat al meteen opvalt is dat The Getaway bij de allereerste beluistering  wat vlak klinkt: het spettert en knettert niet en de nummers lijken maar wat futloos voort te kabbelen. Nu is zo’n eerste beluistering vaak niet representatief, want er gebeurt tijdens zo’n eerste luistersessie heel veel, zoals verwachtingen die moeten worden ingelost, naast het overdreven letten op de kwaliteit van de produktie, het ontdekken van de aanwezigheid van enige samenhang en eenheid van al die nieuwe nummers en nog een hele berg andere, van invloed zijnde parameters. Een gefundeerd oordeel vellen kan dan ook vaak pas na enkele malen beluisteren, zeker bij albums van bands die bezaaid zijn met allerlei hoge verwachtingspatronen. Want eigenlijk wil je niet dat na zo lang wachten een slecht album wordt afgeleverd. En al zeker niet van een band die doorgaans niet teleurstelt. Soms pakt een nieuw album de luisteraar meteen in, maar in de meeste gevallen duurt dat inpakmoment langer. En dat geldt ook voor The Getaway. Gelukkig maar.

De tijden van de rammelende en uitdagende funkrock waar de RHCP groot mee zijn geworden komt definitief niet meer terug. Zoveel is ook nu weer duidelijk. Enerzijds is dat jammer, anderzijds is dat de doorontwikkeling die de band in de bijna 30 jaar dat ze bestaan, heeft doorgemaakt. Beetje bij beetje verloren de Peppers steeds meer hardcore funk en maakte hun muziek plaats voor een meer uitgebalanceerd geluid waarin die funk een meer marginale rol kreeg. Alhowel het nog steeds onderhuids aan het borrelen was. De albums van de Red Hot Chili Peppers werden steeds meer mainstream en daardoor ook steeds toegankelijker voor steeds meer mensen. De rock met p-funk werd rock met p-pop en het heeft de band geen windeieren gelegd, want nog steeds behoren de RHCP tot De Groten Van De Aardbol. En met het Pinkpop-optreden bewezen de inmiddels steeds verder in de 50 kruipende heren dat het met de festivalfähigheid nog steeds snor zit.

The Getaway start met het titelnummer redelijk ingetogen: Danger Mouse kiest voor een compacte, bijna demo-achtige produktie, die bovendien ook nog eens gortdroog klinkt. Het is even wennen en alhoewel de Rick Rubin RHCP-produkties nu ook niet uitblonken in hi-end geluidsvelden, houdt Danger Mouse het groepsgeluid toch wel heel erg basic. Wat ook meteen opvalt is dat er weinig diepte in Burton’s productie zit. Maar RHCP-muziek is dan ook vooral niet gemaakt om dikke installaties mee te testen, het is geen muziek waar ellenlang geboomd wordt op forums als die van Steve Hoffman.

Dark Necessities klonk bij eerste kennismaking nogal teleurstellend: hebben we hier nu zo lang op moeten wachten? En dan ook nog een saaie, minimale en kale productie waar meteen de vraag opdoemde: waar zijn die scheurende gitaren gebleven? En Kiedis gaat toch niet alléén maar zingen of pogingen daartoe doen? Dark Necessities klonk op zijn slechtst als een track dat uit een brein ontsproten leek te zijn, waar de échte uitdaging niet meer zo hoeft. Maar al snel ontpopte dit nummer zich als een verdraaid catchy tune met een deuntje dat sterker bleek dan op het eerste gehoor leek. Alleen blijft die vreselijke break nog steeds tenenkrommend.

En naarmate het album verder zijn rondjes draait en de nummers aftikken, blijken er steeds beter wordende tracks op te staan: zoals het hoekige We Turn Red, het tegelijk timide en pittige Goodbye Angels, het Fleaplukbasnummer Go Robot, het rockende en groovende Detroit en de avontuurlijke afsluiter Dreams Of A Samurai, met allerlei tempowisselingen en waar Danger Mouse even afstapt van de sobere productie en meer dan elders aan de knoppen draait, zonder te verzanden in een digitale diarree.

Op The Getaway maken de Red Hot Chili Peppers een verantwoorde comeback: minder in-your-face dan waarop misschien werd gehoopt, minder funk dan wellicht waarop werd gehoopt en minder fel dan vol verwachting op werd gehoopt, maar daarvoor in de plaats een 13 tracks tellend album, dat afwisselend genoeg is om minstens een paar keer ononderbroken te beluisteren. Er zijn in elk geval voldoende potentiële toekomstige meezingers te vinden en alhoewel Kiedis c.s. gearriveerde sterren lijken te zijn, die voor sommige mensen te veel aan het neuzelen zijn geslagen, is The Getaway in meerdere opzichten een meer dan aardig geslaagd luisteravontuur geworden: een nieuwe producer, 13 nieuwe nummers en hier en daar een verdere verdieping van die immer poppier klinkende AOR, die de Red Hot Chili Peppers steeds meer maken. En ondanks al die AOR en MOR aspiraties hebben de nummers voldoende in zich om live zomaar toch weer omgevormd te kunnen worden tot spectaculair podiumvoer. Maar bovenal: The Getaway is in the end toch nog steeds héél erg Red Hot Chili Peppers. Blij toe.

Tracklist The Getaway:

1. The Getaway
2. Dark Necessities
3. We Turn Red
4. The Longest Wave
5. Goodbye Angels
6. Sick Love
7. Go Robot
8. Feasting On The Flowers
9. Detroit
10. This Ticonderoga
11. Encore
12. The Hunter
13. Dreams Of A Samurai