Rebekah Long -Run
Rin Away!
Een pakketje vanuit Nashville in onze brievenbus gaat zelden onopgemerkt voorbij, zeker als het nieuw werk van Rebekah Long bevat. Evenals de voorganger Here I Am kwam de opvolger met de hulp van de onvolprezen Donna Ulisse tot stand. Naast de productie levert Ulisse samen met Rebekah het songwerk aan en verzorgt, meestal samen met Rick Stanley, de verfijnde harmoniezang. In de studio krijgen vertrouwde pickers als Scott Vestal op banjo Mike Bub (upright bass) het gezelschap van gitarist Cody Kilby en Patrick McAvenue op fiddle en mandoline. Een uitgelezen kransje muzikanten dat een authentieke, rustieke bluegrass sound creëert, ook bij een minder evidente songkeuze, ze doen fraaie dingen met een ritmische uitvoering van Elton Johns Honky Cat.
In de opener Georgia Bound die naar de streek in Lincoln County waar Long opgroeide verwijst, gaat het er nog bijzonder vrolijk aan toe met een flitsend duellerende banjo, mandoline en fiddle. I’ve Seen The Light is evenmin van enige zorgeloos optimisme gespeend evenals het dromerige fiddle-epos Every Time I Fall Asleep. Zo’n aanstekelijk liedje als Fishin’ On The Cumberland troont je moeiteloos mee naar uitgestrekte meren in uitgestrekte ongerepte natuurgebieden. Het van Loudon Wainwright III geleende The Swimming Song sluit daar mooi bij aan.
Ook de minder aangename momenten des leven worden hier in fraaie songs verwerkt, zoals My Greatest Shame een schrijnend verhaal over moederliefde die duistere gebeurtenissen verhult of de titelsong Run Away die in een geheel toepasselijke rotvaart voorbij dendert. Nog pijnlijker wordt het als Rebekah Long op persoonlijk terrein komt, A Place Beyond The Clouds is een rechtstreekse ode aan Ben Speer, haar vorig jaar ontvallen echtgenoot. Speer is overigens nog fysiek aanwezig in Lay Your Isaac Down, een intrigerend duet met koorzang waarin de voorliefde voor bluegrass versmelt met de fascinatie voor gospel van haar man in een song met tijdloos allure.
De tedere afsluiter Woodland Street gaat eveneens uit naar haar ontvallen man een bijzonder moment van reflectie in een opmerkelijk werkstuk dat bluegrass verbindt met verhalend songwerk dat ook minder verstokte adepten van het genre zal bekoren.