Ray Lamontagne blijft maar mooie albums maken die tijdloos klinken. Albums waarvan de songs altijd direct uitdagend klinken en met meerdere luisterbeurten in het hart worden opgeslagen. Ook album nummer zes, Ouroboros, heeft in songs weer zo’n heerlijk rijke tijdloze sfeer waarover Lamontagne met die fascinerend rasperige prachtstem gelijk weer imponeert.

Natuurlijk was het een verrassing te noemen dat het nieuwe album van Ray Lamontagne geproduceerd zou worden door Jim James van My Morning Jacket. Maar al snel bleek dat de mannen al jaren groot bewonderaar van elkaars werk zijn. Dat James en Lamontagne een muzikaal perfect match zijn, waarbij ze elkaar flink hebben uitgedaagd, bewijst Ouroboros. Het album geeft de legende van Lamontagne weer een flinke zet. Er zijn maar weinig muzikanten met zo’n krachtig en overtuigend oeuvre als hij. Tot nu toe was elk album raak. Ouroboros behoort tot zijn sterkste werken.

Albumopener is het bloedmooie Homecoming, een heerlijk lome, lekker ruimtelijk klinkende, instant Lamontagne klassieker. Hey, No Pressure, dat daar gelijk op volgt, heeft die heerlijk vuige gitaar die de Black Keys-sound ook zo aanstekelijk maakt. Niet vreemd dus dat luisteraars gelijk dachten dat BK’s Dan Auerbach, net als Lamontagne’s vorige album Supernova, ook diens nieuwe album had geproduceerd toen deze track als voorloper van Ouroboros online kwam. Wat een superlekkere groovy track trouwens, compleet met uitbundig spacey outro. Het lekker stevige lang uitgesponnen The Changing Man, met al net zulk aanstekelijk gitaarwerk, en het daar naadloos op aansluitende, epische, al net zo lekker stevig klinkende, While It Still Beats maken alleen die A-kant van het album al een absolute aanrader.

Het ingetogen In My Own Way dat de B kant van het album opent is al net zo prachtig. Loom op z’n Lamontagne’s met fraai akoestisch gitaarwerk als basis en een fantastische elektrische gitaar daar superfraai overheen. En die prachtstem maakt de song gelijk onvergetelijk. Een van de hoogtepunten van het album. Al net zo ingetogen en wonderschoon is het daarop volgende Another Day. Alleen die dubbelvocalen al! De sfeer op de B-kant blijft ook met A Murmuration of Starlings en geweldige albumafsluiter Wouldn’t It Make A Lovely Photograph rustig en prachtig. Wat een simpel maar o zo doeltreffende composities en wat blijft die stem toch prachtig. De B-kant is zowaar nog mooier dan kant A.

Ouroboros, dat in maar 14 dagen in volle inspiratie werd opgenomen in Louisville, mag een nieuw hoogtepunt in het rijke oeuvre van Lamontagne worden genoemd. Slim hoe de man steeds met de juiste mensen naast hem zichzelf weer weet op te stuwen tot het maken van de prachtigste muziek. Ouroboros is trouwens typisch zo’n album dat op vinyl het beste tot zijn recht komt. Ideaal om kant na kant op te zetten of om juist de kant te kiezen waarvoor je in de stemming bent en dan oneindig lang te blijven draaien.