Een rijke verzamelaar is van het werk van Ray Charles altijd te maken. De man heeft een groots oeuvre nagelaten dat nog steeds net zo aanstekelijk klinkt als in de jaren dat dit gemaakt werd. De vinyl dubbelaar The Best Of Ray Charles: The Atlantic Years geeft in twintig tracks de legende van Charles maar weer eens glansrijk aan.

Natuurlijk klinken de meeste tracks ‘oud’. Charles nam vanaf 1952 tot 1959 voor het label op. Maar songs It Should Have Been Me (1953), I’ve Got A Woman (1954), Hallelujah, I Love Her So (1955), Swanee River Rock,  Drown In My Own Tears (1957) en natuurlijk What’d I Say (part 1&2)(1959) klinken nog steeds zo indrukwekkend als toen ik ze voor het eerst hoorde.

Charles, geboren in 1930 en overleden in 2004, was een geboren soulzanger en een weergaloos goede toetsenman. De muzikant en songschrijver die in zijn jeugdjaren door glaucoom blind werd, had een pracht van een muzikale carrière. In de beginjaren, zoals die tijd nu eenmaal was, werden er vooral singles uitgebracht. Pas veel later werden deze dan verzameld op een album.

The Best Of Ray Charles: The Atlantic Years geeft een mooi inkijk op zijn jaren bij het label. In totaal twintig tracks over 4 kanten verspreid is misschien niet al te overdadig omdat de meeste track rond de 2 a 3 minuten aftikken (What’d I Say is met zijn 5.07 minuten echt een buitenbeentje), maar dat mag de pret niet drukken.

Twintig songs van Charles opgenomen in de periode in zijn muzikale leven waarin hij zijn legendarische status opbouwde zijn immer een traktatie tenslotte. Het fraai georkestreerde Just For A Thrill (1959) is de waardige afsluiter van een rijk verzamelalbum.