Zon, zee, strand, meiden in bikini, feestjes die tot laat in de nacht duren. Dat zijn de associaties die je bij de muziek van Ratt hebt. Verwacht echter geen gezapige reggae, zoetsappige hula hula deuntjes of Beach Boys-achtige popmuziek, Ratt is en blijft wel een hardrockband. Dit vijftal uit Los Angeles drijft al ruim een kwart eeuw op de vette licks en heerlijke solo’s van snarentovenaar Warren DeMartini en de swingende groove van de ritmesectie. Voeg daarbij de typerende stem van Stephen Pearcy en je hebt een uit duizenden herkenbaar geluid.

Medio jaren tachtig behoorde Ratt samen met Mötley Crüe tot de top van de glamrockscène, verkocht miljoenen albums en zette arena’s in de Verenigde Staten en Canada in vuur en vlam. Na de successen van Out Of The Cellar, Invasion Of Your Privay en Dancing Undercover begon de hitmachine enigszins te haperen en werden de albums te voorspelbaar. Het vijfde album Detonator (1990) was de laatste echt goede schijf waarna de band als gevolg van de grunge explosie geleidelijk uit beeld verdween. Ratt gaf niet op en ging stug verder. John Corabi verving de aan aids overleden gitarist Robbin Crosby en bassist Juan Croucier werd opgevolgd door Robbie Crane. Met Corabi nam Mötley Crüe hun beste cd ooit op, maar met Ratt nam hij helaas nooit een cd op. Een paar jaar geleden verliet hij de band en werd vervangen door voormalig Quiet Riot snarenplukker Carlos Cavazo.

Infestation is de eerste Ratt plaat in tien jaar en hun beste sinds Dancing Undercover. Net als Mötley Crüe bewijst Ratt hier dat ze het kunstje nog niet verleerd zijn. DeMartini grossiert in lekkere riffs en de groove machine dendert de hele plaat lekker voort. Het openingsnummer Eat Me Up Alive herinnert aan de riff die Invasion Of Your Privay opende alleen klinkt het nu driemaal zo vet. Nu had Ratt in de jaren tachtig altijd een vette, volle productie dankzij Beau Hill, maar ook in de 21^e eeuw weet producer Elvis Baskette (o.a. Alter Bridge) de juiste knoppen te vinden en geeft de band het volle geluid dat de muziek werkelijk uit de speakers laat knallen. Hoewel de muziek weinig gevarieerd is, is het voor de liefhebbers weer smullen van deze party rock. Neem bijvoorbeeld de krakers Lost Weekend en Take A Big Bite die gewoon smeken om de volumeknop eens flink naar rechts te draaien.

Door de film The Wrestler waarin Ratt prominent te horen was, is de belangstelling voor de band weer enigszins gegroeid. Deze zomer zijn ze ter promotie van dit album voor diverse festivals in Europa. Helaas staat er nog geen optreden in ons land gepland. Dat is jammer want Ratt is bij mijn weten de enige hardrockband die wereldwijd meer dan 25 miljoen albums verkocht en nimmer op een Nederlands podium stond. Laten we hopen dat ze ergens in een club opduiken.

Met Infestation bewijst Ratt nog steeds aanstekelijke swingende, hardrock te kunnen maken. Hopelijk is deze vrolijke cd de voorbode van een lange en hete zomer.