Het album The Moon Is Big van Rats On Rafts lijkt een echte sleeper: aanvankelijk kwam de plaat uit bij Subroutine Records. Dat was ergens in de nazomer van 2011. De band werd toen al aardig opgepikt door eenieder die wel open stond voor energieke en dwarse indiepop in de richting van bands als The Fall, Futureheads en Nasmak. Vervolgens volgde er een re-release bij TopNotch en een flinke lading optredens in binnen- en buitenland. Het album bleef zodoende in de aandacht staan. Ook werd The Moon Is Big opgenomen in de speciale Vinyl-box, die verscheen ter gelegenheid van de publicatie van het boek Ultra van Harold Schellinx en de expo God Save The Queen in het Centraal Museum in Utrecht.

The Moon Is Big is dan ook een zeer welkom album in het Nederlandse poplandschap. Al vanaf de holle, intrigerende openingssfeer van Number 22 is duidelijk dat deze band een andere route bewandelt dan de meeste andere (alternatieve) bands die de media onveilig maken. Om te beginnen gebruikt Rats On Rafts de saxofoon, een bijna vergeten instrument in de popmuziek. Toch kan het nog steeds werken, kijk maar naar een band als The Rapture. En ook bij Rats On Rafts gaat het goed. Ger ‘Sax’ van Voorden (bekend van Kiem) blaast mee op Patient, een track die mede door Van Voordens koperwerk en David Fagans hoge zang behoorlijk urgent te noemen valt. Hoeveel bands maken dit soort muziek tegenwoordig in Nederland? Wie het weet mag het zeggen maar het zal op een hand te tellen zijn. Van Voorden geeft ook act de presence op Sailor een track die heerlijk opent met een duel tussen bas en sax.

Zo biedt The Moon Is Big nog veel meer prettige tracks, songs die soms stekelig, dan weer meer dromerig en psychedelisch zijn. De geest van Stone Roses lijkt rond te hebben gewaard in de studio. Tijdens Sleeping In Rotterdam en de eerste minuut van God Is Dead is het wat dat betreft heerlijk wegzweven naar eind jaren tachtig, begin jaren negentig.

De titeltrack van de plaat is een puike staalkaart van Rats On Rafts: bas en drums houden druk op de ketel en de effectvolle gitaar geeft lucht en ruimte dan weer extra vuurkracht. Te midden van dit alles is David Fagan het lekkere ongepolijste, energieke vocale middelpunt. Plastic Plaster is vergelijkbaar: onweerstaanbaar ritmisch en voorzien van een klodder Engelse saus. Lekker hoor.

The Moon Is Big wordt afgesloten met het vrijgevochten en dus exemplarische Jazz, een track die op het podium naar verluidt steeds langer en experimenteler wordt. Het is tekenend voor een band die zich naar eigen zeggen blijft vernieuwen en die improvisatie hoog in het vaandel heeft staan. Een vaste setlist van Rats On Rafts is dan ook geen lang leven beschoren. De kans is dan ook groot dat de vele sterke momenten die The Moon Is Big rijk is, vanaf 2013 live niet meer voorbij gaan komen. Ga de band dus checken als ze in de buurt zijn.