Een bijzonder welkome samenwerking, dit album van Rats on Rafts en De Kift. Twee van de meest eigenzinnige bands die Nederland rijk is, die de handen ineenslaan in de studio, dat is niet niks. Al in 2013 stonden de groepen op Metropolis, alwaar ze elkaars muziek live interpreteerden en uitvoerden. En drie jaar later, na vaker elkaar (live) te hebben opgezocht, is er het album.

De plaat brengt nummers van het tweede album van Rats on Rafts, Tape Hiss, en songs uit de rijke discografie van De Kift samen en het resultaat is een uniek geluid, een opwindende clash van geestverwanten waarbij frontaal en diep, snel en langzaam, Engels en Nederlands, gitaren en blazers allen hun plek opeisen. Een nieuw geluid. Maar ook een geluid dat nergens ten koste gaat van de eigen karakters van Rats on Rafts en De Kift. Heel sterk.

Met de eerste twee nummers is het direct raak. Hiermee plaatst dit verbond zich al direct in de hoogste regionen van de Nederlandse alternatieve muziek van dit jaar. Het vurige en meeslepende Last Day On De Zon laat direct horen waar de bands voor staan op deze plaat. Men is onderweg, in afwachting, er hangt opwinding in de lucht: ‘Ga toch met me mee, dan zullen jullie eens wat zien!’ Voorbij is nog beter, met zijn opzwepende postpunksound en die zwevende zang van David Fagan, dieper in de mix. Stilzitten is geen optie. En dan na anderhalve minuut komt De Kift, een wending die de song een even verrassende als puike nieuwe dimensie geeft.

Een van de akoestische, melodieuze rustpunten, Dit Schip, klinkt wat vertrouwder, wat meer als De Kift zoals we die kennen. De track loopt over in het snelle Powder Monkey en samen vormen ze een boeiende mash-up, een verhaal vol wanhoop dat zich afspeelt op een schip met een waardeloze kapitein. Sleep Little Links 2 3 4, aan het einde van het album, lijkt ook rustig maar ondertussen krassen de gitaren er flink op los als achtergrond bij spoken word en beheerste blazers. En ook hier werkt men naar een climax toe. En ook hier is men weer onderweg: ‘Twee maal ben ik al gevallen / Ik moet naar de tram / Ik moet mee’.

Moonlight Flit is dynamisch, met ritmes die inslaan als fragmentatiebommen terwijl Meggy opent als koude new wave, alvorens het koper naar binnen trekt en David Fagan een tekst van Nicolai Gogol over een sprekende hond uitspreekt. De Kift gebruikte dit gegeven eerder voor hun theaterproductie De IJzeren Hond. Deze track over een man die gek wordt komt heerlijk los: ‘Ja, ja, ja, jaaaa!’ Het is het zoveelste bewijs van de originaliteit en het lef van Rats On Rafts en De Kift, bands die zowel los van elkaar als samen alle lof verdienen.

Rats On Rafts / De Kift – Last Day on De Zon (Official Video)

-Oorspronkelijke publicatiedatum: 13 oktober 2016