Deze dame uit Oregon trok de aandacht met enkele langspelers, in sepia ingekleurde werkstukken die evenals de muziek van Rachel Harrington naar lang vervlogen tijden refereren. The Bootlegger’s Daughter en City Of Refuge lijken met de authentieke bluegrass setting afkomstig en de titel van de opvolger Makin’ Our House a Honky Tonk laat aan duidelijkheid evenmin niets te wensen over.

Sinds het uit 2011 daterende pareltje Celilo Falls werd het angstvallig stil, de uitgeputte zangeres kampte met bloedarmoede en andere medische problemen, in Oregon vond ze de rust in de natuur en kwam ze terug op krachten tussen de paarden. De fraaie olieverfschildering op de cover en de titelsong verwijzen naar die periode. Hush The Wild Horses wordt door de door de fiddle van Emon McLaughlin en de stem van Laura Veirs ondersteund. Een andere prominent aanwezige muzikant is producer en gitarist Casey Neill, die naast elektrische gitaar, fraai resonerend snarenwerk toevoegt bij sfeervolle slide- en pedalsteelklanken van de onvolprezen Lloyd Maines in een semi-akoestische soundtrack.

Save Yourself schetst op twangende snaren een indringende portret van de uitzichtloze situatie van haar dakloze hopellos aan methamfetamine verslaafde broer. Harrington spaart zichzelf evenmin en heeft het over haar door verslavingen getekend leven in I Meant to go to Memphis en Drinking About You. Doodeerlijke, wrange persoonlijke getuigenissen die Harrington na haar recente ontwennings periode en enige aansporing van Marry Gauthier tijdens een retraite in Nashville, in beklijvende songs verwerkte. In Child of God graaft ze dieper in haar pijnlijke verleden, een schrijnend relaas over haar ervaringen als kind met seksueel misbruik wordt gedebiteerd als een klaaglijke fieldholler die door merg en been snijdt.

Tijdens haar bezinningsperiode werd grootmoeder ziek en verzamelde de familie rond haar doodsbed, Harrington sliep vaak in het lege huis in het bed van haar oom, een Vietnamveteraan die na zijn terugkeer zelfmoord pleegde. Het  vormt de inspiratie voor Mekong Delta. The Barn refereert eveneens naar de oorlog. Een reconstructie van een innige, door de oorlogssituatie verscheurde liefdessituatie aan de hand van teruggevonden correspondentie op oma’s zolder. Het door elektrische gitaar ondersteunde buitenbeentje Drop Zone marcheert op rockabillytonen.

Opvallende is zachte verfijnde fingerpicking die de voorliefde voor het betere, verhalende troubadourswerk onthult, een van haar grote inspiratoren die ze ooit op tournee vergezelde is de betreurde Guy Clark. Harrington componeerde samen met haar zoon een diep doorvoeld eerbetoon aan de Texaan en zijn vrouw Susanna, die enkele jaren voordien overleed, in de gelijknamige song.

Een schitterende songcollectie die na een (te) lange onderbreking onmiskenbaar aantoont dat Rachel Harrington met dit groeiplaatje gevuld met een beklijvend en verhalend, op tijdloze countryfolk gebouwde, repertoire meer dan ooit bij het superieure Dameskransje in singer-songwritersland hoort.