Neen, dit is niet het eerste werkstuk van de pianiste uit Arizona die ruim twintig jaar geleden de jazzs scene van Phoenix omruilde voor New York City. Op die competitieve plek zette ze een trio op, werkte samen met saxman Arun Luthra  en in het UNLV Jazzensemble en op studiosessies. Ze tourde uitgebreid met Rufus Wainwright en was actief bij St. Vincent.

Sinds 2014 profileert Eckroth zich als singer-songwriter op een handvol langspelers, er is een muzikaal verbond met bassist Tim Lefebvre die samen met zijn bandleider en gitarist Derek Trucks en Doyle Bramhall II die voor ondersteuning zorgen bij de tweede langspeler When It Falls. Op de opvolger The Garden was Lefebvre als componist betrokken, samen met Christian Euman. Die gereputeerde muzikanten zijn nu nergens te bespeuren. De titel One refereert naar de minimalistische benadering, we horen enkel de piano van Rachel.

Met uitzondering van Duke Ellington’s Prelude To A Kiss en het van Joshua Redman afkomstige Neverend componeerde Eckroth in haar eentje de overige songs die tussen  jazz en pop pendelen maar ook klassieke invloeden verraden. Zoals Eckroth zelf aangeeft is de openingssong  Don’t go naast High Desert Winter en Downstream Upstream niet vreemd van Bartok invloeden. Fraaie muzikale kleinoden die van het intimistische Minuscule naar fellere ritmische passages evolueren.

De fraaie, wat langer uitgesponnen interpretatie van de Ellington klassieker Prelude To A Kiss presenteerde Eckroth op The Blackbird Sessies in een gezongen en ruimer geïnstrumenteerde versie. One Eyed Pete manifesteert zich onverbloemd als een jazz etude die naadloos overloopt in het eerder vernoemde wat dromerige Downstream Upstream.  Een ingetogen, melancholische sfeer die nog sterker aanwezig is in Orion en de mooi aansluitende weerom wat langer uitlopende geïnspireerde improvisatie op Redman’s Neverend. Light Sleeper lijkt vederlicht en rondt dit onderhoudende, louter instrumentale halfuurtje in schoonheid af.