Na de twee meer akoestische en wereldwijd gigantisch succesvolle albums Out Of Time (1991) en Automatic For The People (1992) ging R.E.M. met het robuuste Monster weer op rockoverdrive. Gelukkig maar. Hoe prachtig de twee voorgangers ook zijn, het was fijn om de band op Monster, hun onderhand alweer negende album, weer steviger te horen.

Het was meer de sound waarmee zanger Michael Stipe, bassist Mike Mills, drummer Bill Berry en gitarist Peter Buck voor die twee meer akoestische albums de wereld veroverd hadden. Maar waar daar dan nog met akoestische instrumenten andere sferen werden gezocht is de sound op Monster echt alleen elektrische gitaar, bas, drums en zang (met soms wat verdwaalde keys in de opvulling).

Dat de band er ook echt aan toe was bewijst niet alleen de vol in je gezicht gitaarsound van album opener What’s The Frequency Kenneth? maar zeker ook lekker dwarse tracks als King Of Comedy, het punky Star 69 en Circus Envy en zeker ook de rauwe sound van I Took Your Name en het aan Kurt Cobain (een vriend van Stipe die tijdens de opnamen van Monster zichzelf van het leven beroofde) opgedragen Let Me In.

Maar Monster is zoveel meer dan dat. Luister naar de heerlijke ballade Strange Currencies en hoor een band die alleen maar muzikaal doorgroeit. Ook het ijzersterke Bang & Blame, Tongue, de classic R.E.M. song Crush With Eyeliner, I Don’t Sleep, I Dream en de melancholiek rauwe albumafsluiter You dragen aan de kracht van Monster bij.

Na de release van Monster ging de band uit Athens eindelijk ook weer op tour. Iets dat ze na de langlopende en uiterst vermoeiende tour volgend op het album Green, de voorloper van Out Of Time en Automatic For The People, niet meer hadden gedaan. Met het miljoenensucces van die laatste twee albums speelde de band ineens in stadions en de allergrootste zalen.

Op de 2CD editie van Monster naar aanleiding van het 25-jarig jubileum is een extra CD toegevoegd met daarop een 2019 remix van het gehele album door originele producer Scott Litt. Hij vond dat de sound destijds te robuust was en dat de gitaren te hard stonden en de zang van Stipe teveel in de sound wegviel. Dat was destijds een duidelijke beslissing van de band en Litt maar over de jaren kwam de behoefte toch eens een andere mix te doen. Een mix die het album op een andere manier benaderde. Monster anno 2019 klinkt inderdaad wat verfijnder, rijker in sound, wat meer gepolijst, minder rauw en daardoor wat meer aansluitend op de twee voorgaande albums.

Toen Monster in 1994 uitkwam waren de reacties in de pers wisselend al stelden vele journalisten en magazines in de jaren daarna hun mening bij. Bij het publiek kon de band echter allang niet meer stuk. Monster werd in thuisland Amerika wederom een gigantisch succes met miljoenen verkopen, net als in Europa . En terecht…. Monster blijft een geweldig R.E.M. album.