Het Franse Pyjamarama drietal maakt ouderwetse space muziek, met teksten die over het leven op andere planeten handelen, en het contact leggen met de inwoners. Behoorlijk geestverruimend allemaal, tegen de belevingswereld van een schoolkind aanleunende onschuld verpakt in gekleurde dromerige toverballen pop. Heen en weer flitsende ontregelde gekte, omgeven door de liefdevolle zang van Rachel Langlais.

In de vier jaar tussen het gelijknamige Pyjamarama debuut en deze opvolger is er in de sound wel aardig wat veranderd. Agressie en stevige rock uitspattingen zijn door meer absorberende luchtigheid vervangen waardoor er rust en balans in tracks als Silent Gardener en Heat Beam aanwezig is. De jengelende noisy The Zone indiepop heeft wel die hedendaagse energieke powerrock, omgeven door flipperkastbliepjes en andere flauwe ongein. Signals is een overvloed aan Duitse autobahnen romantiek, welke het ultieme nostalgische retro vakantiegevoel oproept. Met een volgepakte auto op doorreis naar Frankrijk, vastgekleefd aan de nepleren skai bekleding van de achterbank. Een duidelijk voorbeeld dat progressieve rock prima met krautrock te rijmen valt. Het was nog mogelijk om buiten hokjes te denken en te opereren. De elektronica staat op muzikaal gebied nog in de kinderschoenen, die al snel als Klein Duimpje laarzen grote stappen maken.

Lucas Morin een duidelijke liefde voor de New Wave ontwikkeld. In Cool Off laat hij een donker pompend herleidbaar basgeluid horen. Het puntige Yacht Game staat midden in de jaren tachtig, met een forse rol voor de postpunk vibraties die hij uit zijn gitaar laat galmen. Totaal anders dan de serene folk die het stuurloze knoppen gedraai in het gewaagde Palatability, waar ook nog een smerige gitaar dwars overheen walst. Freakende Flatland funk krijgt een salsasausje door de exotische ritme beheersing van Nicolas Cueille toegediend en sluit nog het beste bij de eerste plaat aan.

Het oosterse accent in de woordloze Pitfall zang wordt door gejaagde gothic dreampop, symfonische rustpassages en eigenwijs keyboardgedreun opgevolgd. Een vreemde gewaarwording. Maar ja, wat is hier niet vreemd te noemen? Doordrenkt met een overdosis aan distortion wordt je in de toegift van het overdonderende S.L.C. (Smart Lads Commitee) beloond. Gevolgd door een korte Pyjamarama samenvatting van Simple Living het voorliggende half uur laat horen. Al met al een spannende plaat, die aan een overvloed aan creativiteit kapot dreigt te gaan. Maar dat ze kunnen spelen bewijzen ze wel.