In 1991 was Pulp nog een onbekende band, ook al bestond de groep uit Sheffield toen al dertien jaar. Pas in 1994 was de grote doorbraak in Europa een feit. In juli 1991 zette de band echter wel de eerste stappen op weg naar de eeuwige roem. Onder het motto Class of 91 bracht Central Television, in samenwerking met de NME, opnamen vanuit de Town & Country Club in Londen. Op de poster stonden de leuke maar inmiddels vergeten acts Midway Still en Kingmaker alsmede de onvolprezen Pale Saints en… Pulp.

Met twee geflopte albums onder de arm bracht Pulp een prima show, eentje die ook nog eens fraai is vastgelegd op deze cd. Het merendeel van de songs zou later terug te horen zijn op het album Separations uit 1992, of opduiken op de verzamelaar Pulpintro uit 1993.

Het begin van het concert is amusant als Jarvis Cocker de stylophone ter hand neemt, een beetje zevert over het universum en en passant vertelt dat hij nog maar twintig minuten geleden is teruggekeerd van een vrijgezellenfeestje in Liverpool.

Wat al snel duidelijk wordt, is dat Pulp in 1991 al bezig was met de sound die de groep befaamd zou maken. Een modern soort sixties/seventiespop met een prominente rol voor orgel en een hier en daar opduikende viool. Teksten zonder opsmuk die dichtbij huis blijven terwijl aan de andere kant de band speelt met buitenaardse sferen en geluidseffecten.

Een hoogtepunt op deze korte impressie is de leuke track met de minder leuke titel Death II. Vlotte pop met scherpe gitaartjes, een niet aflatende stroom orgelklanken en een puike zanglijn. En zoals wel vaker met Pulp, trekken de sixties-beelden weer aan het geestesoog voorbij. Jarvis Cocker hangt de ontspannen en overtuigende frontman uit op het met wah wah gelardeerde Live On. Op Love Is Blind, gebouwd op robuuste drums en wederom doordrenkt van orgel bestrijkt Cocker weer een heel scala aan zangstijlen maar moet hij ook hier en daar alle zeilen bijzetten.

In 1992 zou Pulp op MTV opduiken met het nummer Babies. Deze warme indiepopklassieker komt hier voorbij in een andere, nog jonge incarnatie, iets langzamer en nog een paar stapjes verwijderd van zijn beste vorm. Ook het stuiterende Legendary Girlfriend is een van Pulps bekendere tracks. Het biedt de band de kans om lekker los te gaan, al horen we hier niet de definitieve live-versie.

De finale wordt gevormd door Countdown en hier komt alles wat Pulp een leuke band maakt samen. Orgel, wah wah, puntige gitaren en de drive van een trojka op drift. In de latere jaren negentig zouden Cocker en consorten nog een handjevol van dit soort smakelijke songs produceren. Wat dat betreft is Party Clowns een fijne impressie van een nog onbekende band die qua geluid echter al heel dicht bij de latere succesjaren zat.