×

Recensie

Rock

27 februari 2020

Psychotic Waltz

The God-Shaped Void

Geschreven door:

Uitgebracht door: Sony Music

The God-Shaped Void Psychotic Waltz Rock 4 Psychotic Waltz – The God-shaped Void Written in Music https://writteninmusic.com

Hokjes, hokjes, hokjes en nog eens hokjes. Die laten we eens heerlijk achterwege bij de beschrijving van het volgende album. In 1990 maakte ik kennis met een uniek en mysterieus en mystiek album, A Social Grace, van het Amerikaanse gezelschap Psychotic Waltz, Muzikaal was het zeer afwisselend, donker, zwaar en vooral mysterieus en mystiek. Tempowisselingen waren er legio te vinden op het album, bijzonder fraaie gitaarpartijen van Brian McAlpin en Dan Rock, toetsen badend in mysterie, teksten die je aan het denken zetten én dan was er die stem. Een stem die veel meer deed denken aan de rock van de jaren Zeventig dan aan de jaren Negentig. Niet zomaar een zanger die op anderen wilde lijken, nee, een voldragen stem met een ijzersterk eigen karakter.

En wat stonden er een prachtnummers op dat debuut, opener …And The Devil Cried klonk bruut en zwaar, maar het nummer nodigde tegelijkertijd uit om je in de teksten te verdiepen. Dat was zeker ook zo bij het tweede nummer Halo Of Thorns dat balladachtig startte, maar daarna diep en zwaar werd. Wat was dit voor band die met hun muziek zo intrigeerde? Ja, zwaar was de muziek van de band zeker, maar dan die stem, die prachtige gitaarpartijen die een nummer als Another Prophet Song sierden en waar de stem van Buddy Lackey opeens weer anders leek te klinken.

Het was niet allemaal alleen hard. Het was melodieus. Het was afwisselend, vol tempowisselingen, vol emotie. Het daagde uit om te doorgronden. En tegelijk was er ook een nummer als het buitengewoon mooie I Remember dat zoveel meer was dan alleen een ode aan Jethro Tull. Of het nummer waarna de band vernoemd was, A Psychotic Waltz. Of Only In A Dream. Of Spiral Tower. Hoe mooi dat alles! Progressief, ja, stevig, hard, ja, donker en zwaar, ja, beschouwend, ja. Psychotic Waltz had een unieke klank en, hoewel hun debuut verscheen in een tijd waarin ook Dream Theater en Fates Warning succes hadden, ze waren anders. Ze waren Psychotic Waltz.

De band was in Europa aanzienlijk bekender en geliefder dan in de Verenigde Staten. Demo’s onder eerste naam Aslan werden gretig gezocht. Hun tweede album Into The Everflow met het gelijknamige titelnummer, de nummers Freakshow en Butterfly deed vermoeden dat de band meer naar de jaren Zeventig leek te buigen in hun teksten en in hun klank. Maar niets bleek minder waar. Waar de epische nummers van dat album voor kippenvel zorgden (luister vooral eens naar de titeltrack met het prachtige middenstuk), waren derde album Mosquito (hierna verliet oorspronkelijke bassist Ward Evans de band) en vooral vierde album Bleeding compacter van aard, steviger en donkerder mogelijk nog, maar wel nog steeds duidelijk Psychotic Waltz. Buddy Lackey, de zanger bracht in 1993 ook nog eens een solo album uit. Als rechtgeaarde liefhebber belandde dat natuurlijk ook in de collectie.

Bij de opname van een video voor het vierde album ging er iets mis; een actrice claimde bij die opnames door licht deels blind te zijn geworden en een juridische strijd volgde. Terwijl Brian McAlpin voor de tour al had aangegeven niet met de tour mee te gaan leidde dit langzaam maar zeker het einde in van de band. Buddy Lackey ging onder de naam Devon Graves aan de slag met Deadsoul Tribe en begon later The Shadow Theory en had een gastrol op een van de albums van Ayreon, Dan Rock werkte aan twee albums onder de naam Darkstar. Een laatste spin off was Teabag, gevormd door de ritmesectie.

In 2010 kwam de oorspronkelijke bezetting weer bij elkaar: Norm Leggio drums, Devon Graves zang en fluit, Ward Evans bas, Brian McAlpin gitaar en Dan Rock, gitaar en keyboards. Allereerst tourden ze in de voorprogramma’s van Nevermore en Symphony X. En nu, in 2020, tien jaar na de reünie, brengt een herboren Psychotic Waltz een nieuw album uit. De fans van de band zullen verguld zijn: zoveel tijd na die klassieke albums zijn ze weer bij elkaar. Hoe zit het dan met de sound? Krijgen we epische nummers? Is het heavy? Waar is de fluit? Veel vragen dus.

De opener Devils And Angels roept de typische Psychotic sfeer al op. Heerlijke, mysterieuze keyboards en de fluit van Devon Graves. Dan in een uitbarsting van bombast doemt opeeens de stem van Devon op. Net zo bijzonder als al die jaren geleden, maar wat staat deze productie! Vergeet de productie van de eerste albums en onderga wat er hier gebeurt. Ja, het is zwaar, heavy, luister die drums eens rollen, die bas knorren, maar Brian en Dan zijn ook nadrukkelijk terug. Stranded brengt het tempo wat omhoog, maar houdt ook de kracht van de productie vast. Een voor Psychotic begrippen toegankelijk nummer mag je wel zeggen.

Back To Black is weer heavy met fraaie zangpartijen van Devon en heerlijk gitaarwerk, zoals we van de heren gewend zijn. Het is Psychotic Waltz. Het is tegelijk 2020. En is dit nummer dan het vervolg op …And The Devil Cried? Het levert in elk geval een zeer krachtig nummer op. Compacter dan de eerste werken, maar qua sfeer lijkt er ook wel aansluiting te zitten. Net als Devils And Angels, was ook All The Bad Men al vooruitlopend op het album uit gebracht. Als aperitief al erg fraai en het nummer eist zijn plaats hier gewoon volledig terecht op. Mooi!

The Fallen laat horen hoeveel beter de productie van dit album is ten opzichte van de eerdere albums. Het is een sterk donker nummer geworden dat niet meteen de prijs gaat winnen voor meest blijmoedige nummer ooit. Hoewel het een van de langere nummers op het album is, moet je hier niet meteen denken aan het epische karakter dat een aantal nummers op de eerste twee albums had. Sferisch? Oh ja, maar ondanks de wat langere duur, blijft het nummer wel compact. Man, man, wat laat Devon hier horen dat hij bij de topzangers uit de rock hoort.

Wat een heerlijk begin heeft While The Spiders Spin! De teksten van Devon zetten opnieuw aan het denken. Licht psychedelisch doet het wel aan, kan dat anders met een titel als deze? Mooie gitaarpartijen naar het einde toe roepen de herinnering aan de eerste twee albums op. Maar ook nu klinkt dit gewoonweg heerlijk.  Goed, de nummers zijn compacter, minder episch en missen daarmee misschien wat mystiek maar het kan ook zijn dat de wens bij de verwachtingen van dit album weer eens vader van de gedachten speelde. Hoe je het ook wendt of keert, ook in 2020 blijft de magie van Psychotic Waltz.

De fluit blijft gelukkig: Demystified brengt die weer eens fraai naar voren. Misschien wel het mooiste nummer van het album. Je kunt je hier al van alles voorstellen voor wat betreft de live uitvoering ervan. Season Of The Swarm kon wel eens een actueel thema voeren als je denkt aan de zwermen sprinkhanen die Afrika nu teisteren. Het is een bonustrack die bij de speciale editie van de cd te beluisteren valt. Het gitaarwerk doet hier wel wat denken aan de jaren Achtig. Sisters Of The Dawn laat ons andermaal een zeer sterke Devon horen. Aardige tekstuele referenties naar het eerste album. En verdorie, wat staat dit nummer! Vooral, wat is het fijn zijn stem weer te horen in juist deze band. Deadsoul Tribe had zeker ook fraaie albums, maar het is hier dat de teksten én het gevoel, alles op de plaats lijkt te vallen. In The Silence is de zeer mooie sluittrack van het album. Toegankelijk lijkt het ook wel weer, maar is dat niet ook het verschil tussen waar de band destijds in de tijd stopte én waar ze nu weer terug zijn?

Zoals de albums destijds al voorzien waren van een prachtige hoes, zo is dat nu ook weer het geval. Genoeg al aan de buitenkant om je aandacht te trekken, natuurlijk, een hoes van Travis Smith, om je in te verdiepen, zoals je dat eerder wellicht ook bij de eerdere albums al deed.

De band was, zoals gezegd, alweer aan het touren. Dat was voor veel fans al heel wat. Het is mooi dat de band zich gerealiseerd heeft dat het doorgaan van de band ook betekende dat er nieuwe muziek moest komen. Er is een verschil tussen de muziek van de eerste twee en de laatste twee albums van voor de langdurige pauze die de band kende. Dit album slaat naar mijn beleving niet alleen een brug tussen 2020 en 1997; het album geeft je ook het gevoel een brug te bouwen naar de eerste twee albums, zeker qua de beleving van mystiek. De productie van het album is ijzersterk. Tegelijkertijd, de nummers behoren naar mijn smaak niet tot de allersterkste die de band ooit schreef; waar de band eerder heel nadrukkelijk een eigen klank had, ook in de riffs, komen er nu soms ongewenste Aha-Erlebnissen naar voren. Ik vlak ook zeker de invloed van de oude albums op mijn verwachtingen niet uit; maar wellicht geven tijd en nog meer luisterbeurten nog meer wel prijs. Onder de streep is het album in elk geval krachtig en overtuigend. En ja, Psychotic Waltz is terug! En daarmee de hele mysterieuze en soms mystieke sfeer en de wonderbaarlijke klanken van de fluit, de magische keyboardklanken en bovenal het gitaarwerk van Brian en Dan. Mooi!

 

 

 

 

 



  1. Devils And Angels
  2. Stranded
  3. Back To Black
  4. All The Bad Men
  5. The Fallen
  6. While The Spiders Spin
  7. Pull The String
  8. Demystified
  9. Season Of The Swarm (bonus on ltd. edition)
  10. Sisters Of The Dawn
  11. In The Silence