The Psychedelic Furs brachten in de jaren tachtig zes albums uit, alsmede een hele vracht singles, waarvan onder andere Pretty In Pink en Heaven puike hitjes bleken. Eerstgenoemde kreeg in 1986 een tweede leven dankzij de gelijknamige film van John Hughes. Mede door het succes van de film en de reissue van de single schoof de Londense band rond Tim en Richard Butler gaandeweg van new wave/postpunk richting commerciëlere pop/rock. Het album Midnight To Midnight (1987) was een muzikale concessie, gericht op de Amerikaanse markt. Dat de platenmaatschappij hier harder op aanstuurde dan de band zelf, laat zich raden. De Furs besloten in 1991, na het album World Outside dat het wel even genoeg was.

Vanaf 2000 zijn de Psychedelic Furs weer geregeld live te zien en horen. Het gebrek aan verse songs begon de band gaandeweg meer en meer dwars te zitten dus er moest een nieuw album komen. Dat album is er nu. Het is fijn om het markante stemgeluid van Richard Butler weer te horen. Naast broer Tim zijn ook de voormalige bandleden Mars Williams (saxofoon, klarinet) en Paul Garisto (drums) weer van de partij. Nieuw zijn: Amanda Kramer (keyboards) en Rich Good (gitaar). Good vervangt John Ashton, die er vanaf 1979 bij was en de band in 2008 verliet.

Het geluid van The Psychedelic Furs klinkt verre van vernieuwend maar eigenlijk is dat helemaal geen bezwaar. De stevige, karakteristieke rocksound met zijn wortels in de avontuurlijke postpunk is, hoewel gedateerd, juist een van de aantrekkelijke kanten van de band, zeker voor de meer nostalgisch aangelegde luisteraar. The Boy That Invented Rock & Roll is onrustig, stormachtig, met straffe drums, noise en natuurlijk de saxofoon. Rechtop in de wind is het Richard Butler die de song zijn definitieve gezicht geeft. Don’t Believe, met zijn drukke drums en fijn uitwaaierende vocalen en gitaren is vergelijkbaar. Butler steelt de show: ‘Life is short and God is gold / And promises are bought and sold / And everything I never said / Comes crashing on my tiny head.’ Met de meeslepende, donker-romantische rocksong Wrong Train en het pakkende, krachtige en elegante No-One hebben we het stevige werk op de plaat gehad.

De band brengt op Made Of Rain een flink aantal tragere songs die geen van allen slecht zijn maar die niet allemaal overtuigen. Er valt gelukkig nog wel het een en ander te halen: This’ll Never Be Like Love is een plechtige, ontnuchterende ballad gedrenkt in reverb en verrijkt met klarinet en effectvolle gitaarlijnen. Ash Wednesday is een mooie exercitie van stevige drums, sax en synths; back to the mid eighties. Dat de band zijn meer avant-gardistische, dwarse verleden nog niet is vergeten blijkt uit Come All Ye Faithful, een onvoorspelbare, hoekige track met invloeden uit de jazz en electronic. ‘When I said I needed you I lied / I never needed anyone I laughed until I cried,’ horen we. Ook tekstueel is dit een prikkelende song. Mooi dat de groep dit nummer tot een van de singles heeft gebombardeerd.

Naar het einde van het album toe verzuimt de band nog een paar keer goed uit te delen. Een kortere tracklist en/of een iets andere trackvolgorde had kunnen helpen om de aandacht beter vast te houden. Gelukkig wordt de slotsong Stars nog even opengereten door zagende noise waardoor het vuur alsnog weer even oplaait. Al met al is Made Of Rain echter een plaat die gekoesterd mag worden en die eigenlijk genietbaarder is dan de meeste albums waar The Psychedelic Furs vanaf de latere jaren tachtig mee kwamen.