De wankelende wereld staat op het punt van instorten, waarom er niet glimlachend een brok dynamiet onder plaatsen. Het korte lontje van voorganger Joe Casey is al bijna uitgebrand, het is eenvoudig wachten tot hij dat explosieve duwtje krijgt. Het zijn serieuze knapen, die mannen van Protomartyr. Bloedserieus zelfs. Och wat zijn andere postpunk bandjes romantische lieverdjes vergeleken met dit uit Detroit afkomstige duister rockende gezelschap. De diepgallige zang wordt door treurige blaasinstrumenten zwaar onderschept, die hun laatste adem als een nevelige jazzwolk over het geheel heen monteren.

De sterk improviserende Jemeel Moondoc gooit er de nodige dwarse altsax partijen doorheen, terwijl Izaak Mills onwaarschijnlijke noten uit zijn klarinet tevoorschijn haalt die het toch al niet misselijke Processed By The Boys dreigend van een klaagmuur aan mysterieuze galmende misthoorn geluiden voorziet. Ook de indrukwekkende gestalte Fred Lonberg-Holm neemt achter zijn cello plaats om op Ultimate Success Today te imponeren. Want daar hebben we het hier over; Ultimate Success Today, het vijfde plaatwerk van dit onheilspellende Protomartyr. Met hun derde album The Agent Intellect lieten ze Written in Music al verschrikt maar voldaan met hun ruwe postpunk variant kennis maken. Een geluid welke veel dieper naar de kern van de innerlijke aangetaste ziel teruggaat.

Zeker nu Joe Casey het gevecht met de niet af te remmen ouderdom ondergaat, en hier zelfs bijna aan dreigt te verliezen. Want zo staat hij op dit moment in het leven, met een in verval rakend lichaam wat zich van zijn ik persoon vervreemd, en het gestreden lege omhulsel verlammend achterlaat. Het burn-out gevoel van een veertiger, die de balans van zijn bestaan opmaakt. Dat beklemmende uit zich in stress gerelativeerde fysieke kwalen met een psychische grondslag, versterkt door een realistisch onzeker toekomstbeeld. Het is weer allemaal loeizwaar. Nadat de bas er subtiel een strakke basis neer legd, weven de blazers er voorzichtig in Day Without End al hun sierlijke kunsten doorheen. Een mooie toevoeging, maar het zijn toch zeker wel die typerende lawaaierige gitaarsalvo’s die destructief te werk gaan. Ze zaaien onrust, een verdervende rottende sfeer die perfect bij de moordende gedachtenspinsels van de in wanhoop badende verhalende vocalist aansluiten.

Hoe moeilijk en lastig kan je het jezelf maken, als de jaren als een herhalende vervelende trip down memory lane voorbij gaan, en een nieuwe zomer als een straf ervaren wordt. Het vluchtgedrag geadoreerd in het verlangen naar Tranquilizer rust, zichzelf bewust in quarantaine plaatsend in het ontmoedigende Modern Business Hymns. Zelfs de enigszins opbeurende dromerige zang van Nandi Rose in June 21 wordt door explosieve oorverdovende gitaaruithalen die het onmogelijke van de versterkers verlangen hardhandig de kop ingedrukt . Een mooie warme zonnige dag, dermate geschikt om je testament zorgvuldig op te stellen.

Ondanks dat Joe Casey oververmoeid de pessimistische woorden eruit perst, is Ultimate Success Today een verademing om naar te luisteren. De diepgang en slopende omlijsting delft de reeds lang overleden ronkende stroeve doodgravers sound opnieuw op, om deze in vergaande staat van ontbinding naast zalvende hoopvolle collega’s tentoon te stellen . De pijn van het uitkermende Ultimate Success Today laat onuitwisbare sporen achter. Alleen Worm in Heaven kan de opkomende zonnestralen op deze aardedonkere prachtplaat verdragen.