Hoe is het mogelijk om angstprikkels te ervaren wanneer emoties gevoelloos verdoofd zijn. Het is de bewuste keuze van het lichaam om deze in paniekaanvallen om te zetten. Bewapen je tegen fatalistische dreiging en duik kansloos de verdediging in. Wanhoop als absorberende voedingsbron. Postpunkband spelen op dit machteloze sentiment in, door hier zwaarbeladen destructieve noise op los te laten. Die onwetendheid van het toekomstperspectief zuigt tijdens het Ultimate Success Today opnameproces alle energie uit Joe Casey, de verhalende frontman van Protomartyr weg. Wat blijft er over als je totaal opgebrand alles gegeven hebt. Niks meer dan leegte toch?

Formal Growth in the Desert staat voor de afgestorven onvruchtbare woestijnvlakte. De fase van na het verval, leven in het niets. De mensheid is een stuurloze mierenkolonie, zonder een daadkrachtige regerende koningin. Levenloze zielen in spookstad Detroit City. Het monddode geweten, Joe Casey is een spreekbuis die deze nietszeggendheid snoeihard verwoordt. Formal Growth in the Desert gaat van de onverwachte wendingen uit. De destructieve kracht laat zijn sporen achter. Hoe we de rotzooi overleven is niet langer meer de vraag. Die puinhoop vormt de nieuwe uitzichtloze bestaansbodem. Zonder muziek is er tijdens de pandemie geen bestaansrecht, de dood wacht zijn moment af om Protomartyr definitief op te eisen. Het voortbestaan van de band hangt aan een afgerafeld draadje, met de onverwoestbare wilskracht van de frontman tot een verstikkende strop bijeengebonden. De stroperige baspartijen van Scott Davidson vervangen de loslatende lijmresten uit het verleden door een nieuw laagje troost.

Joe Casey houdt zich verbeten in, wacht geduldig af om zijn onverwerkte trauma’s aan de maatschappij tentoon te stellen, en het zinloze een zin te schenken. De tekstschrijver speelt met bewustwording, en haalt nog steeds de winst uit de confrontatie. Joe Casey beseft des te meer dat hij hiervoor die innerlijke onrust niet volledig ten koste van zichzelf op de weegschaal moet leggen. Privé heeft hij hoe dan ook de nodige deuken opgelopen. Door het overlijden van zijn dementerende moeder komt dat besef van sterfelijkheid wel heel dichtbij. Die onvervangbare zwaartelast krijgt door de slagvaardige percussieregen van Alex Leonard in het loeizware Graft vs. Host een afsluitende grafbestemming. Vanwege deze tekortkoming is die mantelzorgerrol geen issue meer, en verlaat Joe Casey het ouderlijke huis om zich te ontketen. Je boekt alleen maar winst door verlies en teleurstellingen te aanvaarden. Een nieuwe levensfase in het voorruitzicht.

Met eigenzinnige kromtrekkende gitaarsnaren die zich amper laten stemmen trappen ze in het dwarse Make Way af. Ze ontkrachten tevens de mogelijkheid om een heuse dessert ballad te construeren. Ergens doolt er nog een sensuele rusteloze slidegitaar rond. Vol overgave eist de zanger zijn plek op, om genadeloos toe te slaan. Het vermorzelende opruiende For Tomorrow ontplooit zich tot een punkrock song als Greg Ahee met zijn duivels gitaarspel, de erfenis van het verval in decadente laaghangende geluidswolken een plaats gunt. Gevolgd door de ondraaglijke Elimination Dances spoken waarbij men kansen zorgvuldig liquideert omdat de verspilde tijd het onmogelijk maakt om deze zinvol te benutten. We tekenen ons eigen toekomstperspectief op papier uit. The Author verwezenlijkt de Amerikaanse Droom in een nachtmerrie doemscenario.

Verontrustende We Know the Rats shoegazer misvormingen hechten zich als parasieten aan de noise beginselen vast. En dan kom je tot de ontdekking dat deze wereld niet meer jouw wereld is. Onherkenbaar vervaagd, en de scheefhoudingen tuimelen in het voordeel van de kapitalisten als goudmassa van de weegschaal af. Let’s Tip the Creator. Bundel je woede en frustraties en creëer je eigen tikkende tijdbom. Op Ultimate Success Today klinkt een gedesillusioneerde oververmoeide Joe Casey als een hardnekkige depressie. Formal Growth in the Desert is de ongewilde realistische antireactie en trekt de kromgetrokken waanzin van de voorganger recht. Het is de slepende lijdensweg naar het verlossende Rain Garden kruispunt. Poëet Joe Casey treedt hier in de voetsporen van klaagzang romanticus Morrissey. The World Won’t Listen.