×

Recensie

Rock

28 september 2017

Prophets Of Rage

Prophets Of Rage

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Caroline Benelux

Prophets Of Rage Prophets Of Rage Rock 3 Prophets Of Rage – Prophets Of Rage Written in Music https://writteninmusic.com

‘Despite all my rage, I am still just a rat in a cage’, krijste Billy Corgan van The Smashing Pumpkins in 1995 al. Wat dat met Prophets Of Rage te maken heeft? Muzikaal helemaal niets, maar wie het stukje tekst toepast op het drietal leden van ooit Rage Against The Machine alles. Want hoe boos ze ook zijn, het lijken van die ratjes die zich in een tredwiel voortbewegen. Ze rennen zich in al hun woede te pletter, maar schieten geen meter op.

Zo ook niet in Prophets Of Rage, na Audioslave de derde incarnatie van hun band. Waar in Audioslave de vocalen door wijlen Chris Cornell werden opgepakt, zijn het in het geval Prophets Of Rage de evenzo legendarische Chuck D van Public Enemy en B-Real van Cypress Hill. Eerlijk is eerlijk, die vocalisten passen veel beter bij de boze met funkinvloeden doorspekte en altijd hoekig aandoende rock waar gitarist Tom Morello, bassist Tim Commerford en drummer Brad Wilk patent op lijken te hebben. Audioslave als band klonk altijd wat krampachtig, Prophets Of Rage klinkt heel organisch.

Dat is ook meteen het goede nieuws. Het album voelt voor de liefhebbers van het oude Rage Against The Machine-geluid als een warm bad. Opener Radical Eyes laat je in no-time met je hoofd heen en weer zwiepen. De tandem Chuck D en B-Real werkt ook erg fijn, het is een tweespan dat klanktechnisch heel fijn op elkaar aansluit. Unfuck The World beukt lekker verder, maar daarna begint het wat te zwalken. Waar het openingssalvo gewoon verder gaat waar Rage Against The Machine stopte, waart in Legalize Me de geest van Cypress Hill rond en dus gaat het weer eens om een maatschappelijk oh zo belangrijk issue als marihuana roken. Je snapt het thema (‘geweld is oké, high worden niet’) maar het klinkt binnen de context van het album wat triviaal. Met nummers als Living On the 110 en Fired A Shot schiet Prophets Of Rage het territorium van Body Count in en dat is erg aangenaam. De rest van het album klinkt echter akelig bekend. Je kan je vinger er niet op leggen, maar hebt steeds het gevoel dat je een riff, beat of groove al eens in een ander nummer hebt gehoord.

Dat maakt dat het ineens begint te dagen. Deze band mag dan steeds van frontman wisselen, maar muzikaal zijn ze sinds 1993 gewoon stil blijven staan. De boze rat in de tredmolen, fascinerend om te blijven bekijken, in hun geval blijft het ook heerlijk om naar te luisteren. Want het kunstje dat ze beheersen is gewoon erg fijn. Maar staan ze inmiddels op de automatische piloot, of niet? Het debuut van Prophets Of Rage is absoluut geen slechte plaat en live is het combo een fantastische ervaring. Gaat dat zeker zien. Maar het blijft oude wijn in wederom een nieuwe zak. ‘Despite all their rage…’

Prophets Of Rage – Prophets Of Rage

  1. Radical Eyes
  2. Unfuck the World
  3. Legalize Me
  4. Living on the 110
  5. The Counteroffensive
  6. Hail to the Chief
  7. Take Me Higher
  8. Strength in Numbers
  9. Fired a Shot
  10. Who Owns Who
  11. Hands Up
  12. Smashit


  1. Radical Eyes
  2. Unfuck The World
  3. Legalize Me
  4. Living On The 110
  5. The Counteroffensive
  6. Hail To The Chief
  7. Take Me Higher
  8. Strength In Numbers
  9. Fired A Shot
  10. Who Owns Who
  11. Hands Up
  12. Smashit