Propaganda
Propaganda
Dream Within a Dream, met dit sensuele synthpopnummer opende Propaganda hun debuut A Secret Wish. Propaganda had dat typische ZTT Records geluid, aangedikt door alleskunner Trevor Horn, die het in een hedendaagse blikken Wall Of Sound veranderde. Voeg daarbij nog hun Duitse roots, de krautrockerfenis en de postpunkbeweging toe en je komt bangelijk dicht bij een omschrijving van Propaganda in de buurt. Na een drietal successingles valt het gezelschap uit elkaar en maken ze met 1234 een minder geslaagde doorstart. Voormalige Tears For Fears en Simple Minds bandleden bemoeien zich met het proces, en de dames Claudia Brücken en Susanne Freytag worden vervolgens schaamteloos aan de kant geschoven.
Er speelt op relationele vlak de nodige pijn mee, waar ik hier niet uitgebreid op inga. Na de zoveelste poging om het gezelschap te lijmen, brachten Claudia Brücken en Susanne Freytag onder het xPropaganda vlaggenschip twee jaar geleden The Heart Is Strange uit. Aan het moddergooien komt nog geen einde, nu Ralf Dörper en Michael Mertens met een gelijknamige nieuwe Propaganda plaat revanche nemen. Zangeres Thunder Bae moet ons dat venijnige boosaardige van Claudia Brücken laten vergeten. Een onmogelijke opgave, omdat ze met haar stem toch wel een imposante stempel op het Propaganda geluid drukte. Dan rijst de vraag, wat heeft het afgesplitste Propaganda ons in 2024 nog te bieden? Dream Within a Dream, of een regelrechte nachtmerrie?
De charme van A Secret Wish zit hem vooral in het strenge, die herkenbare Duitse tongval in de zangpartijen van Claudia Brücken. De Britse Thunder Bae heeft dit uiteraard niet, waardoor het een stijlbreuk is die wat onwennig overkomt. They Call Me Nocebo haakt op het in Duitsland zo geliefde coldwave in, een stroming die de hoogtijdagen ergens voorin de jaren negentig had. Ondanks het vergelijkbare voorgeprogrammeerde karakter van de klassieker p:Machinery, mis je hier de hand van Trevor Horn, de architect die de lijnen stevig aandikte en het zwaar aangezette jaren tachtig accent toevoegde. p:Machinery had een ziel die zich naar buiten vocht bij They Call Me Nocebo is deze ziel gemarmerd, en voorzien van slechte voeding. Het is wat kort door de bocht, maar ik voel het niet. Thematisch beantwoordt de track het wantrouwen in de oorspronkelijke zangeres, een zakelijke kwestie die hier nog even uitgespeeld wordt.
Gelukkig herstellen ze zich sterk met de elektro-reggae van Purveyor of Pleasure. Daar is die hang naar het verleden wel aanwezig. Purveyor of Pleasure hint naar het Loser or Winner zinsdeel van de krachtige wraaksong Duel (Eye to Eye). Ervaringen rijker, doordrenkt door schuldgevoelens. Ralf Dörper en vooral Michael Mertens stellen zich prominent op de voorgrond op en willen de luisteraar overtuigen dat ze zich ook zonder een overmacht aan gastmuzikanten staande houden. Dream Within a Dream in een mineurstemming, dromen zijn uitgekomen en vervolgens afgezwakt. Distant benoemt nogmaals de afstand tussen de vier kernleden, de vervreemding als het torenhoge kaartenspel uit elkaar valt.
Vicious Circle is een herbewerking van de 1234 openingstrack. Het dreigbare spanningsveld wordt nu door harde beats en subtiel klassiek toetsenwerk gedomineerd. Een geslaagde remake die de oude versie in waarde laat en er slechts een herzienende blik op loslaat. Maar moet je een middelmatige track na bijna vijfendertig jaar wel opnieuw editen? Het duidt een beetje op ideeënarmoede. Wenn Ich Mir Was Wünschen Dürfte is dan wel een Marlene Dietrich cover, ze gaan er respectvol mee om. Een vette knipoog naar Moments in Love van The Art of Noise, het paradepaardje van ZTT-records. Een duidelijk voorbeeld dat dit ook in het voordeel kan uitvallen.
Tipping Point bewijst dat techno en new age prima samengaan. Het is dezelfde zure regen-milieu-angst als in de jaren tachtig, hetzelfde groene aarde-vraagstuk en hetzelfde bewuste keerpunt. Love:craft is een waardig eerbetoon aan de horrorschrijver wiens leven net zo’n lugubere wending als zijn griezelverhalen kreeg. Michael Mertens richt zich de laatste jaren vooral op het soundtrackwerk voor televisie en film en verzorgde bij Love:craft de beklemmende naargeestige twist. Heel fraai, maar het is geen Propaganda. Hij is tevens het brein achter Dystopian Waltz, waar nachtelijke suspense zich aan Enigma mystiek hecht. Eigenlijk voegt 1234 al weinig aan A Secret Wish toe en voor Propaganda geldt in principe hetzelfde. De chemie van het debuut is na bemoeienis van buitenaf verdwenen, en ook de hedendaagse touwtrekkerij levert te weinig op om echt enthousiast van te worden.