Private World liet in 2019 voor het eerst van zich horen met de single On The Run. Het duo uit Cardiff liet gestileerde pop horen die duidelijk gebaseerd was op de jaren tachtig. Dat geldt ontegenzeggelijk ook voor het debuutalbum Aleph, dat klinkt als een opgegraven plaat uit pakweg 1987. De muziek klinkt verzorgd en geglazuurd zonder dat het nu direct commercieel te noemen valt. Private World zet er namelijk tegendraadse ritmiek en songs zonder echte refreinen tegenover. De band opereert dan wel binnen de ‘pop psyche’, maar Aleph bevat geen radiovriendelijk, hitgevoelig materiaal.

Met de instrumentale, elektronische opener A Private World – stemmig klankentapijt, heldere sequences en spaarzame druminslagen – betreden we een album met een coherent geluid dat meer om sferen en scenes draait dan om memorabele songs. Tom Sanders’ lijzige, wat onderkoelde zang past goed bij de kunstzinnige klanken. Natuurlijk, vele namen van weleer schieten te binnen, met name die van Bryan Ferry/Roxy Music en David Sylvian/Japan. Die vergelijking gaat maar ten dele op; qua geluid is Private World zeker vergelijkbaar, qua impact en overtuigingskracht nog niet.

De uptempo, glooiende synthpop van Blue Spot mag er zijn en de single Hypnagogia is een verleidelijk wiegende popsong met – niet zo verrassend – een rol voor saxofoon. Tekstueel is er echter een onderlaag: ‘You’re gone across / Like a stone across the water / To the islands in your mind / Where you’re a slave’… ‘To suspicion / To the mysterious / To the memories in your mind that misbehave.’

De songs van Private World beklijven echter nog lang niet altijd, hoewel ze allen goed klinken. Somethin’ Special, met zijn ingeblikte gitaartjes en funky, poppy onderlaag klinkt aanvankelijk als een lekkere eighties single maar glijdt toch gemakkelijk voorbij en weg. En dat gebeurt wel vaker op het album. Dan is Magic Lens beter: een mooi samenspel van synthgolven, tegendraadse ritmes en Tom Sanders’ vocalen. De smakelijke lange uitloop, met de bas centraal, houdt de sfeer goed vast. Ook de laatste tracks van de plaat zijn gelukkig wat dwingender: het ruimtelijk klinkende Alien Funeral, met een break waarin de gitaar en de toms lekker scherp aftekenen, valt op en de intrigerende afsluiter Jones To Engel (Pierrot) bevat verwijzingen naar Scott Walker.

Aleph zal vanwege zijn herkenbare, vintage geluid zeker aanslaan maar is meer een smaakvolle stijloefening  dan een album met een duidelijk gezicht. Wie voor verfijnde (retro)sferen gaat zit goed met dit album, wie voor songs met impact gaat, wat minder.