Prism Tats
Prism Tats
Achter de opvallende bandnaam Prism Tats gaat Garett van der Spek thuis, opgegroeid in Durban, Zuid-Afrika en uiteindelijk in Seattle beland. In Durban liet hij zich inspireren door zijn vaders platencollectie (Beatles, Bowie, Hendrix, Black Sabbath e.a.). De grote afstand tot Groot-Brittannië en de VS en de (typisch Zuid-Afrikaanse) noodzaak tot vindingrijkheid en het zelf uitvinden vormden Van der Spek. Voeg hierbij zijn jaren in de VS, waar hij onder meer in een garagerockband speelde en het opvallende geluid van zijn debuutalbum is deels verklaard.
Prism Tats is een eenmans-rock-‘n-rollmachine, een plaat vol elektrische energie die handelt over Van de Speks ervaringen sinds hij Zuid-Afrika verliet. Het album ademt een doe-het-zelf-sfeer en kent een wat lomp en bevreemdend geluid. De stampende opener Pacifist Masochist laat enige zelfspot horen: ‘Sometimes I better refuse myself’ en op het opvallende Death Or Fame zingt Van der Spek lekker hoog, in een soort doorgeflipt electro/surf-landschap. Zijn garage-achtergrond dringt zich ook een aantal malen op, zoals op Creep Out // Freak Out en Weird Guilt. Van der Spek zet op Excess vrij heftige gitaren tegenover lekker voortgalopperende drums.
De experimenteerdrift van Prism Tats gaat nergens heel erg ver. Echt pakkend of bewonderenswaardig wordt de muziek echter ook zelden. Het resultaat is een semi-alternatieve indiepop/rockplaat die wat tussen wal en schip valt. Een track als Haunt Me laat meer melodie en diepgang horen zonder dat Prism Tats zijn hang naar het bizarre loslaat. Het is daardoor een van de beste songs op de plaat en kan als een eerste aanknopingspunt fungeren voor een volgend album. Live-shows met een volwaardige band zullen het tweede richtsnoer vormen. Dan klinken de experimentele songs van Prism Tats ongetwijfeld net even overtuigender.