In 2016 maakte de indringende postpunksound van het Canadese Preoccupations al aardig wat indruk, al leek de band nog wat zoekende en ontbeerde men tevens een flink aantal goede, doortimmerde songs. Ruim anderhalf jaar later is er de opvolger: New Material.

Zoekende kun je Preoccupations inmiddels niet meer noemen. De band legt een coherent, indringend en regelmatig galmend geluid neer. Een onontkoombare, zij het niet altijd even toegankelijke sound die het label 4AD van rond 1983, 1984 in herinnering roept. Preoccupations heeft wat betreft die andere kanttekening uit 2016, sterke songs, echter nog niet een grote stap vooruit gemaakt. De donkere, krachtige en licht-industriële muziek van de band en de doorleefde partijen van zanger/bassist Matt Flegel grijpen lang niet altijd even logisch in elkaar, met als gevolg dat het totaal vaak niet meer is dan de som der delen. Volgens songschrijver Flegel is de plaat ‘an ode to depression and self-sabotage’. En inderdaad, Flegel lijkt regelmatig los te staan van de band, gevangen in een geestestoestand die slechts in algemene songtitels te vangen lijkt.

De betere tracks staan vooral aan het begin van New Material: de bepaald niet onverdienstelijke opener Espionage laat een puike, grove ritmiek horen en waaiert naar het einde toe lekker uit. Decompose is vergelijkbaar en laat zich het best omschrijven als een mix van The Associates en Killing Joke. Dissaray, een van de singles, is even stevig als zweverig. Een sfeer die, mede ook door de lekker gedateerde drumfills, de klok nog maar eens terugzet naar midden jaren tachtig.

Hierna verliest Preoccupations aan overtuigingskracht. De tragere, soms gezwollen songs slepen zich voort en missen pakkende ingrediënten. Wat dat betreft slaagde een band als PiL er vroeger beter in om met een moeilijk geluid, zonder uitgesproken melodie toch een blijvende indruk te maken. De snellere songs halverwege New Material, zoals de straffe single Antidote, laten een goede sound horen maar daar is het meeste mee gezegd.

Het is typerend dat het afsluitende Compliance, een industrieel klinkend, instrumentaal nummer zich onder de betere songs mag scharen. Qua geluid en sfeer zit het dan ook wel goed met Preoccupations. De band slaagt er echter nog steeds niet in om dit een album lang in persoonlijke en overtuigende songs om te zetten.