×

Recensie

Pop

17 september 2017

Portugal. The Man

Woodstock

Geschreven door: Bart Veenstra

Uitgebracht door: Atlantic

Woodstock Portugal. The Man Pop 3.5 Portugal. The Man – Woodstock Written in Music https://writteninmusic.com

Sinds hun eerste album in 2006 bracht Portugal. The Man eigenlijk ieder jaar wel een nieuwe plaat uit. Tot 2013 dan. Daarna werd het stil. Liefst vier jaar moesten de fans van de band uit Alaska wachten op een nieuw album van de indieband. Het tijdsbestek tussen het vorige album, Evil Friends, en de nieuwste had weliswaar korter gekund, maar vanwege twee gebeurtenissen is er wel het nodige veranderd.

Sinds 2013 werkte de band aan een nieuw album dat Gloomin + Doomin zou gaan heten. Er stonden veel individuele liedjes op, maar als geheel voelde het niet goed, zo vond men. John Gourley, de leadzanger, ging terug naar Wasilla (Alaska) en had daar een bijzonder gesprek met zijn vader. ‘Waarom duurde het toch zo lang voordat een nieuw album klaar was?’, vroeg vader Gourley zich af. ‘Is dat niet wat bands doen? Teksten schrijven en nieuwe albums uitbrengen?’ Gourley senior had wel een punt, want in de jaren daarvoor werd het ene na het andere album de wereld ingebracht, maar dit keer duurde het wat langer. Het raakte zanger John diep. Hij ging nadenken over waarom de band vastliep, maar vooral ook: hoe nu verder? Hoe komen we weer vooruit?

Ten tweede, niet minder onbelangrijk ook, vond John in zijn ouderlijk huis een ticket van Woodstock 1969. Het klinkt misschien wat onbenullig, maar toen John met zijn vader het gesprek aanging over het befaamde festival, kwam er wat los bij hem. Hij realiseerde dat, helemaal in de traditie van bands uit die tijd, ook Portugal. The Man moet praten over een wereld die aan het afbrokkelen is. Dankzij deze twee veranderingen maakte de band vervolgens een opvallende keuze: het werk van de laatste drie jaar werd pardoes weggegooid en men begon opnieuw. Een makkelijke keuze was het niet, want het had namelijk wel zo zijn risico’s. Uiteindelijk betaalde het zich wel uit. Men ging weer de studio en en samen met John Hill, Danger Mouse, Mike D en Casey Bates kwam er het album Woodstock uit.

De muziek op het nieuwe album is enorm toegankelijk, laten we zeggen dat het vooral radiovriendelijk is. Single Feel It Still bijvoorbeeld werd al op de Nederlandse radiostations gedraaid en de clip, die overigens het protesteren tegen sociale ongelijkheid laat zien, werd op YouTube al meer dan 23 miljoen (!) keer bekeken. Dat de songs toegankelijk zijn, is niet per se negatief maar ze zijn soms wel wat voorspelbaar. Al tijdens een eerste luisterbeurt, kun je op een bepaalde manier aanvoelen hoe een liedje gaat verlopen. Vooral op het eerste deel van het album is dit het geval. Qua melodie en akkoorden is het namelijk enorm herkenbaar.

Wel zit er, door het Woodstock-verhaal, een behoorlijke politieke lading aan dit album. Dat Donald Trump president is geworden, leidde tot veel onvrede maar ook tot veel crteativiteit en een bron van inspiratie. Er kunnen weer protestsongs gemaakt worden en ook Portugal. The Man doet mee. Al binnen de minuut, in openingsnummer Number One, is op de achtergrond iemand te horen die zegt: ‘No fake president!’.

De vraag is echter: komen de songs op Woodstock wel echt over als protestliederen? Puur tekstueel wel uiteraard, maar de muziek is net wat te vrolijk, te aanstekelijk – waardoor het bereik wel groot zal zijn – maar een echt protestalbum uit de Woodstock-tijd kan het niet genoemd worden. Aan de andere kant: de muziek is enorm energiek, en omdat het, zoals gezegd, wel voorspelbaar is, is het makkelijk mee te zingen. De tekst blijft in ieder geval hangen en tijdens optredens zal het aanwezige publiek geen moeite ondervinden om de teksten mee te zingen.

Ongeveer halverwege is er een twist in het album. Vanaf het zevende nummer op de plaat, So Young, komt er iets meer rust in de muziek (al blijft de energie wel voelbaar). Ook het daaropvolgende nummer, Mr Lonely, is een stuk rustiger dan de nummers uit de eerste helft van de plaats. Bovendien komt er meer gevoel in de nummers. Bijzonder is ook de echozang in dit nummer en dankzij de inbreng van Fat Lip wordt ook nog een vleugje hiphop toegevoegd. Afsluiter Noise Pollution is eveneens een van de meest originele nummers van Woodstock. Het tempo wisselt, de melodie wisselt, de zangstemmen variëren enorm: de ene keer hoog, de andere keer laag en door de inbreng van Mary Elizabeth Winstead en Zoe Manville wordt het ook wat vrouwelijk. Dit alles maakt het een verrassend en daardoor minder voorspelbare song. Al met al zal Portugal. The Man vooral met het eerste deel van het album gaan scoren, maar qua verrassing en originaliteit moet je naar het einde van het album.



  1. Number One
  2. Easy Tiger
  3. Live In The Moment
  4. Feel It Still
  5. Rich Friends
  6. Keep On
  7. So Young
  8. Mr Lonely
  9. Tidal Wave
  10. Noise Pollution