Eigenlijk voorspelt Tirtsa Haas het tien jaar geleden bij haar recensie van In The Mountain In The Cloud al. Portugal. The Man heeft genoeg potentie om een grote band te worden. Alleen is 2011 niet het verwachte jaar, maar zorgt het gelikte Feel It Still van Woodstock zes jaar later voor die gigantische doorbraak. De met kopstem gezongen single domineert op de (semi) alternatieve radiozenders en krijgt vanwege het veelvoudig gebruik in televisiereclames ook nog extra airplay.

Toch volgt er vervolgens een stilte van vier non-productieve jaren. En zelfs nu grijpen ze naar het oude geroutineerde werk terug. Het gearchiveerde Oregon City Sessions is een zoethoudertje, een jammende concertregistratie die vanaf december 2008 op de plank blijft liggen. Behoorlijk bevooroordeeld en met lichte tegenzin stort ik mij op deze goedkope doordachte manier om de aandacht op Portugal. The Man te richten. Maar ik moet mijn mening al snel herzien, hier speelt namelijk een strakke band in bloedvorm. Rauw, hard en gepassioneerd, in de lijn van The Black Keys en Jack White in hun hoogtijdagen.

Er is bewust niet in de opnames geknipt om het zo puur mogelijk te houden. Anderhalf uur aan geweld uitbarstingen, gepassioneerde zang en een veelvoud aan maniakale doordravende drums. John Gourley krijst, gilt en zingt, zonder een moment te verzwakken. Het stemvermogen is onnatuurlijk groot en hiermee evenaart hij zelfs bijna een Robert Plant in zijn Led Zeppelin toptijd. Dat jaren zeventig gevoel domineert ook hier, Portugal. The Man soleert als een malle en laat de gitaren als getemde monsters huilen en gooit er de nodige regenachtige orgelpartijen doorheen.

Je belandt halverwege het heerlijk breed uitgesmeerde Horse Warming Party in een psychedelische trip, en verwacht dat dit niet meer te overtreffen is. Vergeet het maar! Het heftige AKA M80 The Wolf ondergaat diezelfde hypnotiserende schoonheidsbehandeling. Oregon City Sessions is meesterlijk en laat de band in hun meest interessante periode horen. Hoe eenvoudig kan het zijn, subtiele kleine aanpassingen met een immens resultaat. Portugal. The Man creëert een broeierig zomers sfeertje met flink wat witwasserij van hun stevige rocksongs.

Als cleane laidback reggae nummers verlaten tracks als het emotionele My Mind / The Home pronkstuk, de dubgitaar echo van 1989 en de New Orleans straataccordeon de studio. Die laatste schakelt perfect in een schurende versie van het nog dreigendere Bellies Are Full over, waarbij de drum keihard als een oorverdovende bliksemflits inslaat. Het uitgekiende Lay Me Back Down begint met een allesvernietigende massa-aanslag op de roerloze versterkers, en gaat vervolgens heerlijk de glamrock kant op. Het noisy rockende Chicago blijft verrassend dicht bij het origineel en laat de doorbuigende instrumenten roodgloeiend in rokende toestand achter waarna de orgelpartijen het nog enigszins recht trekken. Dat sobere gespeelde toetsengevoel houden ze in het slepende And I vast waarmee de band probeert om Pink Floyd van de troon te stoten.

Tegen het einde wordt er nog eventjes heerlijk met het Marching With 6 / Elephants / Sit Back And Dream drieluik gefreakt, want als je dan toch die mogelijkheid hebt om totaal los te gaan, moet je die uiteraard ook volledig benutten. Door de gedragen Tommy versie komen de teksten nog meer tot zijn recht en wat is het dan heerlijk om met die Beatles klassieker Helter Skelter af te sluiten. Oregon City Sessions is niet zozeer voor de liefhebbers van het pakkende Feel It Still gemaakt, maar een aangename aanvulling op die vrijwel kansloze eerste cyclus, als de rockmachine nog niet op batterijen werkt maar onbewerkte olie ademt.