Wat een groots genot toch om de muzikale ontwikkeling van het uit London afkomstige Portico Quartet mee te mogen maken. Met hun nieuwe album Terrain, een suite in drie delen, duikt de band nog dieper het muzikaal avontuur in.

Terrain is het meest ambitieuze werk dat de band uit Londen tot nu toe heeft uitgebracht. Een album dat niet eens zozeer als vervolg op hun laatste album Memory Streams gezien kan worden maar meer nog op hun daarna uitgebrachte We Welcome Tomorrow EP. Een EP waarop de band in de sfeerrijke slotcompositie Winding Snake de contouren van het nieuwe album al aangekondigde.

Voor Terrain besloten songschrijvers Jack Wylie (sax/electronics) en Duncan Bellamy (percussie/electronics) vrij van structuren de composities de tijd en ruimte te geven om tot volle bloei te komen. Het levert een openingstrack van bijna twintig minuten, een midden-compositie van ruim 9 minuten en een slottrack van ruim 10 minuten op. Composities die simpelweg I, II en III genoemd worden en het beste in z’n geheel beluisterd moeten worden.

Knap hoe de band in de drie composities in muzikale vrijheid een droomachtige sfeer weet te creëren die steeds weer vol verwachting opbloeit. In repeterende motieven nieuwe lagen in hun composities weet aan te brengen en deze uitbouwt tot imposante werken. Met de van de band zo herkenbare klanken van de hang als opening, voltrekt zich op Terrain een wondermooi muzikaal verhaal dat de muzikale groei van de muzikanten weldadig samenvat.

Terrain laat een band in vernieuwende muzikale sferen horen. Hoewel de meesterlijke openingstrack zich nog elektronisch doet gelden trekt de band op Terrain naar een meer akoestische sound waar elektronische klanken als sfeerverbinder ingezet worden. Met de onnavolgbare percussie skills van Bellamy als briljante verbinder. Echt op elk van de drie tracks is zijn spel tegelijk onvoorspelbaar, adembenemend goed en spannend.

Ook Wylie is in bloedvorm op het album. Zijn spel op de sax, het instrument dat hij jarenlang vermeed en enkele jaren geleden (gelukkig) weer oppakte, is verfrissend en rijk van kleur. Zijn spel is dan weer melodieus en bepalend dan weer verwijzend naar zijn liefde voor oosterse klanken of duikt hij de freejazz in met lekker overstuurde klanken.

De rol van mede-bandleden Milo Fitzpatrick (contrabas/elektrische bas) en Kier Vine (hang/electronics/keyboards) is op de laatste albums wat onduidelijker omdat Wylie en Bellamy de muziek vrijwel volledig vanuit huis maken. Zowel Fitzpatrick als Vine leveren wel elementen in de opgenomen muziek aan maar het is vooral op het podium waar ze daadkrachtig aanwezig zijn. Portico Quartet is wel degelijk live een volwaardige viermansband.

Terrain is een album om je volledig in te verliezen. Een album waarop Portico Quartet zich nog meer als voorheen presenteert als een band met een onvergelijkbaar geluid en als eigentijds (simpelweg: muziek voor de toekomst) gedefinieerd mag worden. De inspiratie voor de muziek kwam voort uit de lockdown die de wereld vorig jaar volledig ontwrichtte en vervreemdende sferen in de samenleving opleverde.

Waar de vrijheid van jazz en de inspiratie uit vernieuwende elektronica hun eerste meesterwerk Portico Quartet, onze #1 op de jaarlijst van 2012, tot stand bracht duwden ze zichzelf, na even het spoor iets kwijt geraakt te zijn, via meesterlijke albums als Art In The Age in Automation (2017) en Memory Streams (2019) nieuwe muzikale richtingen in. Terrain is daar een glansrijk vervolg op en kan wederom als meesterwerk de muziekgeschiedenisboeken in.