De mannen van Portico Quartet nemen altijd meer dan genoeg muziek op dan hun albums aankunnen. Gelukkig komen er dus altijd nog weer EP’s uit met composities die ze te goed vonden om te laten liggen maar echt wel bij de periode horen die bij het opnemen van die voorgaande (complete) albums behoren.

Tijdens het opnemen van Terrain en Monument, de prachtalbums die een half jaar na elkaar verschenen, bleven er vier belangrijke songs liggen. Ze pasten niet in de context van die albums maar bleken te belangrijk voor Jack Wyllie en Duncan Bellamy, de twee muzikale architecten van de band, om ze niet uit te brengen. De Next Stop EP brengt ze nu gelukkig samen.

Aangezien Terrain en Monument twee volledig verschillende albums waren, de één ingetogen en atmosferisch, de ander gedreven door sterke ritmes en elektronica, is de Next Stop EP een heel interessante. Omdat je het niet kunt laten te denken op welke van de twee albums die tracks dan hadden kunnen staan.

Duidelijk is in ieder geval dat het geweldige Captured Time op allebei de albums had gepast. Fraai met strijkers aangekleed en met een fijne drum groove van Bellamy stijgt de track naar fijne hoogten op. De gloedvolle titeltrack (net als Captured Time op de A-kant van het vinyl te vinden) had zo op Monument kunnen staan. Was daar zelf één van de mede-hoogtepunten op geweest. Hoe fascinerend om Bellamy zijn onnavolgbare ritmes onder de hang- en saxklanken te horen leggen en dit één van de allerbeste tracks van Portico Quartet ooit te maken. Terecht als deze fantastische track vast op setlist komt te staan.

Procession laat dan weer de ingetogen kant van de band horen. Een track met een simpele piano- en saxpartij die met strijkers (net als in dat geweldige Terrain concert in St. Johns in Hackney van afgelopen november) een fraai melancholieke sfeer optrekt. Het daarop volgende Youth (samen met Procession de B-kant van de vinyl) heeft Wyllie verrassend frontaal en puur (zonder effecten) in de geluidsmix zitten. Erg mooi en warm. Net als Procession heeft ook deze track een warm melancholische sound die door strijkers, en het altijd fascinerende drumwerk van Bellamy nog meer emoties openbaart.

De Next Stop EP is wederom een erg fijne aanvulling op het rijke oeuvre dat de band ondertussen verzameld heeft.