Op papier is Porches een band, maar reëel gezien is het net iets meer dan het eenmansproject van Aaron Maine. Deze uit New York afkomstige muzikant debuteert in 2013 met de heerlijke indie popplaat Slow Dance in the Cosmos waarbij de nadruk behoorlijk op het licht noisy gitaargeluid gevestigd is en de elektronica een prima aanvullende rol heeft.

Veel prominenter zijn de synthesizers op opvolger Pool aanwezig en wordt er aardig met de mogelijkheden om de stem te vervormen gestoeid. Het is allemaal wat blikkeriger, met valse geluidscollages en standaard beats maakt de muzikant het zichzelf een heel stuk lastiger. De toegankelijkheid wordt min of meer door de bevreemdende effecten op de sound vernietigd. The House brengt hierin weinig verandering, en steeds vaker rijst de vraag op of er van creativiteit moeheid sprake is. Is het de inspiratie die maar niet tot ontplooiing komt, waardoor de stroefheid enigszins te verklaren is.

Alle hoop is nu op Ricky Music gevestigd. Patience is mooi klein gehouden en overtuigd absoluut. Een pure song, waarbij de vocalen zo min mogelijk door misleidende auto-tunes en andere mechanische speeltjes aangetast worden. Dat hij halverwege toch groots uitpakt, is een prima gegeven, al is de ontstemde elektronica een gewaagde misstap.

De minimale percussie inclusief Do You Wanna koebel komt veel overtuigender over, al zakt het door de praatzang wel steeds verder weg. Het lijkt er sterk op dat Aaron Maine met zijn gedachtes in een totaal andere wereld verkeerd. En dat is toch wel de rode draad van Ricky Music. Er hangt een neerslachtige lusteloze sfeer over het geheel. De zang is vlak en monotoon, met weinig echte uitschieters.

Het niemendalletje PFB is bijna zelfkastijding. Opnames die via een kier vanuit de achterdeur de studio zijn binnen gedrongen en pardoes op de plaat verschijnen. De Madonna clubrave is een verademing, helaas voegen de vervormde vocalen niks toe. Instrumentaal staat het als een huis, een kaartenhuis weliswaar, fragiel en breekbaar. I Can’t Even Think bouwt de spanning aardig op, maar ook domineert het irritante zinloze knoppen gedraai. De Ricky Music emotie blijft in het schetsproces hangen en roept maar niet die gehoopte diepgang op.

Wat een saaie bedoeling! Porches kan hier best wat meer van maken. Met heel veel moeite proppen ze tien nummers in een schamele vijfentwintig minuten, waarvan een vijfde deel enigszins boeit. Zure opgeklopte slagroom met een misselijkmakende nasmaak.