Wat een machtig debuutalbum is Moonlight Revival van Ponderosa! Na het horen van de cd is de eerste gedachte “festivalprogrammeurs, haal deze band naar Nederland!” Dit is namelijk muziek die je live moet horen, die je live wilt horen. Stilstaan is geen optie, genieten is onvermijdelijk! Wat een topalbum!

Laat je niet misleiden door de eerste tonen van de cd. Die gitaarshuffle van Old Gin Road doet misschien vermoeden dat Ponderosa alleen maar rechttoe rechtaan Southern rock maakt. Een vermoeden dat wellicht groeit als je de vier heren ziet. En nog verder versterkt wordt als je weet dat de band uit Atlanta Georgia komt. Toch, als je langer blijft luisteren, zul je horen dat deze band heel veel meer in petto heeft. Hoewel met rechttoe rechtaan an sich natuurlijk helemaal niets mis mee is.

De band bestaat uit zanger Kalen Nash, gitarist Kris Sampson, bassist Jonathan Hall en John Dance op toetsen. Darren Dodd speelt drums op deze cd. Wat al snel opvalt is de prachtige, indringende stem van Nash, die herinneringen oproept aan die van Paul Rodgers (The Free) en van Chris Robinson (The Black Crowes). Twee bands die sowieso een onmiskenbaar duidelijke invloed zijn voor de muziek van Ponderosa.

Moonlight Revival telt in totaal elf nummers. Na dat rockende openingsnummer komt de band met het overheerlijke I Don’t Mind. Wat een mooie, ingetogen opbouw naar een knallend refrein dat fervente fans van bands Lynyrd Skynyrd, The Free, The Faces en zelfs Guns N’ Roses zal behagen. Eén keer luisteren voelt als een straf, dit nummer moet nog een keer.

Direct daarna wacht alweer een nieuwe verrassing: het nummer Pistolier, door het gitaarloopje iets verfijnder dan voorgaande nummers (maar zeker niet soft), met een refrein waaruit op te maken valt dat de band ook veel naar Tom Petty heeft geluisterd. En toch is het wel degelijk anders, toch is het… tja… Ponderosa?

Hold On You is weer erg in de traditie van de rockballads zoals The Free ze maakte, indrukwekkend door die meeslepende zang van Nash. Een stem die te omschrijven is als rock meets soul! Met 4’53” is dit het langste nummer van de cd, maar met de kortste (wel repeterende) tekst. Een tekst die geweldig gedragen wordt door de muziek. Muzikaal lieflijker is Little Runaway, een nummer dat na twee keer luisteren geheid in je kop zit. Mooi is hier ook de samenzang in het tweede couplet met de andere bandleden.

Het zou niet verbazen als Mick Jagger bij het horen van Pretty People zijn juristen gaat bellen met een vraag over plagiaat. De riff in het nummer mag namelijk toch minimaal een interpretatie van de beroemde riff van Keith Richards in Satisfaction genoemd worden. En als je het dan toch anders wilt noemen, dan zou de typering heerlijke rocktrack ook voldoen.

Bij Girl I’ve Ever Seen komt eerst de Petty vergelijking weer op (denk aan zijn hit Breakdown), tot het bijzonder verrassende refrein inzet: jemig, dit swingt lekker. En wat een mooie achtergrondzang. Hier laten de heren opnieuw horen dat ze veel meer kunnen dan alleen Southern rock. Dat geldt ook voor Broken Heart en Penniless, die allebei iets lieflijks hebben, onder meer door een rustiger tempo dan de meeste voorgangers. Het eerste verder door de fijne countryriffs op de elektrische gitaar, het tweede nummer door de banjo en door de achtergrondzang.

Als Ponderosa net als de cd ook de liveconcerten gaat eindigen met het nummer Devil On My Shoulder, reken dan op vuurwerk dat niet aangestoken hoeft te worden. Wat een knaller om mee te eindigen.

Nou, de superlatieven zijn weer even op. Maar o, wat zijn ze hier terecht, wat is het een genot om naar Moonlight Revival te luisteren. Van deze band gaan we hopelijk nog heel veel horen. En nogmaals, laten we hopen dat dat niet alleen van schijf is, maar ook vanaf het podium. Wat moet dat geweldig zijn!