Ze zijn er genoeg, jonge popsterretjes die de alternatieve lievelingen willen uithangen. Bij een Lana Del Rey komt het uiteindelijk wel goed, maar een would be punker Avril Lavigne valt al snel door de mand. Uiteindelijk draait het allemaal om de roem, bij een Mia Berrin van Pom Pom Squad is het niet anders. Op het debuut wisselen ze sentimentele powerballads met donkere grunge gitaarliedjes, indiedisco en punkende snelheidsduivels af. Niks mis mee, Death of a Cheerleader schittert door de veelzijdigheid, dat een eigen karakter ontbreekt nemen we maar voor lief. Daar denkt de in identiteitscrisis verkerende Mia Berrin dus duidelijk anders over. Als de wereld rondom haar volwassen wordt, loopt ze vast in haar opgepompte tienerkarakter. Dit is toch niet het vooruitzicht welke ze voor ogen heeft.

Mirror Starts Moving Without Me is zelfbewuster dan de eersteling, verder veranderd er niet zoveel. De Messages new wave rocker zou zich prima op het debuut nestelen. Door de kinderlijke indierockstem raakt het tekstuele zware in popdeuntjes gevangen Downhill mij niet. Het is triest dat Mia Berrin op haar vijfentwintigste jaar in een beangstigende neerwaartse spiraal leeft, en zich vanuit die diepte omhoog vecht. Ik betwijfel of ze het allemaal meent, zeker als ze vervolgens een paar zinnen later benadrukt dat ze verslaafd aan aandacht is. Nou, krijg je dit niet op een positieve manier, dan probeer je dit door negatief gedrag te bereiken. Het is de Botox mentaliteit maatschappij, waar je schoonheid kan afkopen en juist hierdoor zoveel onzekerheid creëert.

Het is dus haar strijd, het gevecht met het verleden waarmee ze de toekomstige lijnen uitzet. De pijn is het kostenplaatje waarmee ze in de uptempo Spinning synthpop rocker moet dealen. Door de blikken drummachinesound zet ze percussioniste Shelby Keller even op een zijspoor. Jammer, maar blijkbaar vraagt de track om deze mechanische aanpak. Met een opgevoerde postpunk beat bewandeld ze nieuwe wegen in Street Fighter. Met licht industriële uitspattingen hijgt ze zich sensueel door het mannen verslindende Villian prijsnummer heen.

Tarot Interlude leidt het spirituele zweverige The Tower in. Een mindfulness van de ziel, het gedroomde toekomstperspectief. De Everybody’s Moving On ballad, leeftijdsgenoten stichten een gezin en zoeken zekerheid in een risicoloze baan. Het gebrek aan liefde wordt pijnlijk in het romantische gothic Doll Song wiegelied verwoord. Als een meisje met de zwavelstokjes blikt ze jaloers hongerig door de ramen van de dure buiten haar bereik liggende Montauk kerststemmige winkelstraten. Mia Berrin is slechts een slachtoffer van dit ideaalbeeld.

Het kopiegedrag beheerst het zelf reflecterende Running from Myself, waar ze de luisteraar met breakbeats terroriseert. Hoe pijnlijk is het dat je niet jezelf mag zijn, omdat dit niet in het perfecte plaatje past. Dat ze deze kwestie zo openbaar deelt, siert ze, en daarom heb ik wel een zwak voor Pom Pom Squad. Leegte etaleren en zieltjes terugwinnen. De verrassing is echter al eerder uitgepakt.