Het Noorse Pom Poko heeft de bravoure van een dappere Klein Duimpje die met grote zeven mijls voetstappen het indie gitaarrock tijdperk van de jaren negentig binnen stapt om daar een vermorzelende indruk achter te laten. De lieve fragiele stem van Ragnhild Jamtveit zorgt daarbij voor de nodige verwarring. Het heeft iets schattigs en onhandigs, de gun factor voor de stuntelende speelse voordracht van deze bijzondere zangeres is groot. Twee goed gevulde handen met catchy punksongs vliegen je in een half uur tijd om de oren. De invloed van het Amerikaanse muziekklimaat is hoe dan ook erg aanwezig. Er wordt met regelmaat naar de bevlogen new wave teruggegrepen die zich net voor de jaren tachtig openbaart, en welke een luchtig antwoord op de zwaarmoedige Europese postpunk variant is.

Cheater is de tweede plaat van dit zootje ongeregeld uit Oslo. Behoorlijk compromisloos allemaal, en daardoor het beste bij het Bella Union label te waarborgen, die bands het vertrouwen geeft om zonder veel lastige voorwaardes lekker heen te klooien. Hierdoor blijft die sprankelende onschuldige jeugdige kernwaarde waarmee ze de studio induiken, op het eindresultaat aanwezig. Het is allemaal een stuk minder futuristisch psychedelisch als het zweverige nerveuse noisy Birthday, waarbij er door gitarist Martin Tonne nog behoorlijk jazzy gefreakt wordt. De band klinkt niet meer als een opengebroken stuiterballen automaat waarbij de fluorescerende tracks je al springend tegenmoed treden.

Ragnhild Jamtveit is een romantische ziel, die naar vastigheid hunkert, en probeert om de valkuilen van het leven te ontlopen. Een control freak die het overzicht daarvan in alle omstandigheden wil overzien, en waarbij de onzekerheid een bepalende rol speelt. Een lastige eigenschap in een band waar gitaar en drum alle kanten op schieten. Ondanks een soort van Aziatische vocale kinderlijkheid is het voornamelijk die moederlijke typische vrouwelijke eigenschap waarmee ze zichzelf op de kaart zet. Een charmante eigenaardigheid die je ook bij een band als The Breeders terughoort.

Het Cheater titelstuk heeft oppompende energieke riffs en onverwachte wendingen waarbij de melodieuze hoge zanglijnen het losgeslagen gitaarspel proberen te temmen en af te remmen. Een onmogelijke opgave en wat geeft het? De tegendraadse geluidsterreur geeft een rebelse schop aan het geheel, en rammelt er aangenaam op los. Juist dat buiten de lijntjes kleuren getuigd van een natuurlijke vernieuwingsdrang, die ze de hele plaat door zetten.

Het jaren negentig getinte Like A Lady trapt met wegblazende explosieve noise af en vaagt met hard gestemde rauwe instrumenten en ritmische Baroque Denial tempoverschillen het kunstmatige plastic van de jaren tachtig weg. Ze verlengen hiermee de grens tot draagbaarheid. Die elektronica is wel in het dromerige funky Andrew hoorbaar, waar Pom Poko een meer lichte popgerichte kant van zich laat zien. Het is ook weer geen dreampop, daarmee doe je de veelzijdigheid van Pom Poko tekort.

De verrassende wendingen bij het door slaggitaar onderbroken Danger Baby laten je ontwakend naar de realiteit terugkeren. Totaal anders dus als het stevige hakwerk waarmee ze door My Candidacy heen harken of de zuigende Krautrock overgang naar de springpunk van Andy Go To School. Cheater is gestroomlijnder dan zijn voorganger, al balanceren ze nog steeds op het oververhitte oven standje. Het kookpunt waarbij de rook zich door de beveiligde openingen heen wurmt. Heerlijk!