De puurheid van de kale eenvoud staat bij Polly Paulusma hoe dan ook al hoog in het vaandel. Op When Violent Hot Pitch Words Hurt duikt ze nog dieper in de zuiverheid van haar songs. Sterker nog, ze ontleedt haar vorig jaar verschenen The Pivot on Which the World Turns plaat, en legt daarbij de nadruk op de demoversies, liveoptredens en andere track benaderingen. De oplettende puzzelaar ziet dat When Violent Hot Pitch Words Hurt een anagram van The Pivot on Which the World Turns is. Voegt het nog iets essentieels toe? Zeker wel! Het blijft hoe dan ook een genot om naar de stem van Polly Paulusma te luisteren. Deze aanpak is voor de folky singer-songwriter niet vreemd. In 2005 brengt ze al als Cosmic Rosy Spine Kites een soortgelijke tweelingzusterplaat van Scissors In My Pocket uit. Fingers and Thumbs krijgt een vervolg in Fights and Numbers en Leaves from the Family Tree krijgt in The Small Feat of my Reverie diezelfde behandeling.

Het oudste nummer Back Of Your Hand stamt oorspronkelijk uit 2013. Haar vruchtbare Leaves from the Family Tree periode, slaat na die release uit 2012 al snel dood. Het duurt vervolgens nog tot 2017 totdat er weer meer bruikbare songs uit haar pen rollen, of het tussenliggende materiaal is niet de moeite waard om verder uit te diepen. Veel van de vijftig probeersels blijven dus in de kast liggen, de handicap van een onzekere perfectionist die maar aan haar songs blijft sleutelen. Het uptempo met Annie Dressner opgenomen duet Back Of Your Hand is als de uiteindelijke albumversie al een verademing. De krachtige Polly Paulusma krijgt een mooi weerwoord van de sober ingetogen ingestelde dromerige Annie Dressner. Hoe mooi is het dat in de kleinere folk demoversie beide stemmen dichter bij elkaar komen, en elkander aan de toppen van hun kunnen zelfs melodieus aanraken.

De vocalen van Polly Paulusma en David Ford kleuren misschien nog wel mooier bij elkaar. Zonder de mee neuriënde diepe brombas ontstaat er een totaal andere Brambles and Briars versie. De rol van David Ford is hier qua opzet stukken groter. Het is jammer dat in de uiteindelijke versie zijn aandeel wat naar de achtergrond gefilterd is. Zelf heb ik een voorliefde voor die gelijkwaardige demoversie, waarin ze elkaar zo prachtig harmonieus aanvullen. De Any Other Way indie popsong heeft veel vergelijkingen met die vruchtbare frontvrouwenbodem uit de jaren negentig, maar ademt eigenlijk als demo veel sterker een primair jaren zeventig folk gevoel uit. Beide opzetten hebben voor mij een identieke uitwerking, hierbij kan ik geen voorkeur aanwijzen. Luminary is ook een vergelijkbare indie punkrocker, lekker stevig opbeurend, akoestisch settelt deze zich weer prima in die dromerige sfeerbeleving.

Het is bijzonder dat Snakeskin juist in de demo versie zo’n mooi volwassen zwaarder aangezet begin heeft, pas als de kinderlijke zang de overhand krijgt hoor je de latere versie terug. Juist dat moederlijke zelfverzekerde, typisch vrouwelijke ontroert mij het meeste. Het kwetsbare praat fluisterende Bracklesham Bay heeft dus wel datgene wat ik in Snakeskin mis, het geweldig uitspelen van die vrouwelijke kwaliteiten. De korte demoversie wint aan kracht wat zuiverheid betreft, maar mist juist dat noemenswaardige half gesproken intro. Het slome in slaap wiegende Tired Old Eyes krijgt op de plaat een heerlijke soulfolk behandeling als de piano, bas, strijkers en gitaar steeds dichter tegen elkaar aanschuiven. Als de piano dan afscheid van haar bevriende instrumenten neemt, en zelf voor de klassieke geschoolde omlijsting zorgt, komt de stem van Polly Paulusma nog meer tot haar recht. Soms heb je aan een enkele partner meer dan genoeg.

Op de The Big Sky live versie ontbreken de ritmische triphop breaks, en het filmisch vioolspel, maar vervult de piano die rol. Met aangezette vocale hysterie geeft ze de song een andere wending. De zaterdagavond kroegbeleving overheerst op Dirty Circus, en ook het tevens in The Cambridge Folk Club opgenomen Robin is daar een heerlijke verwarmende verslaglegging van. Het meeste nieuwsgierige ben ik toch wel naar de dichtende spoken word voordracht van het licht theatrale Sullen Volcano. De verstilling na de aankondiging zegt al meer dan genoeg. Ze begeeft zich op het pad van popdichters als Anne Clark en Patti Smith, maar wat zet ze een indrukwekkende rakende performance neer. Zoals ook haar andere zusterplaten is ook When Violent Hot Pitch Words Hurt een geslaagde aanvulling op het repertoire. Eigenlijk heeft de aarzelende Polly Paulusma dit helemaal niet nodig. Helaas is ze nooit helemaal met het eindresultaat tevreden en blijft ze zoekende met de opzet van haar songs spelen.