Begin vorig jaar pakte Pokey LaFarge zijn koffers en reisde van LA richting Austin om vanuit daar een uitgebreide tour aan te vatten ter promotie van zijn laatste werkstuk Rock Bottom Rapsody. Plannen die gefnuikt werden door de strenge verordeningen gedurende de pandemie.

Pokey strandt in Austin, die isolatie motiveert hem om meteen aan de slag te gaan. In zijn hoofd borrelen flarden tekst en melodielijnen op, de eerste schetsen voor een zonnig repertoire dat een uitweg biedt uit de sombere periode. In Chicago, de oorspronkelijke thuishaven van de muzikant  werden sessies opgezet in Reliable Recorders en Hi-Style Studios van soundman en drummer Alex Hall.

Evenals op de voorganger wordt LaFarge naast Hall omringd met de vertrouwde muzikantenkliek onder leiding van producer Chris Seefried die weerom het componeerproces ondersteunde in enkele songs. In zowat de helft van de songs is Nick Africano, een andere oude vriend uit Chicago betrokken.

De fraai ingekleurde kleurige coverschildering van In The Blossom Of Their Shade refereert onmiskenbaar naar zonnige, exotische oorden. De titel stamt uit My Ideal dat zich ontrolt na de dartele opener, door Lady Blackbird van zwoele backing  voorzien, het is niet alleen de met reepjes Spanjools doorspekte tekst. De percussie samenzang  en het snarenwerk, het lijkt ver weg van de country en swingblues  van weleer met The South City Three en ademt eerder een verlangen uit naar Afrikaanse kusten of eilanden in de Caraïben.

Er passeren ook plekken dichter bij huis zoals Rotterdam, “is this real life or just the way I am, I long for the Netherlands and I want to go back, back to Rotterdam”. Een van heimwee doortrokken metafoor voor de ontsnapping uit de rauwe realiteit in zijn thuisland in een wanhopige zoektocht naar een veilige schuilplaats. De song trippelt op een aanstekelijke combinatie van vibrafoon, lapsteel en het broeierige ritme van LaFarge’s gitaarloopjes. Long for The Heaven I Seek, ademt een identiek gevoel van een onbereikbaar verlangen uit en leunt op een slepend warm gospelgevoel met een glansrol voor woordeloze harmoniezang en vibrafoon.

Uitbundige meezingers als Fine to Me en de opgewekte doowop  van Killing Time op rinkelende pianotonen in het al even exotisch klinkende Yo-Yo eisen de aandacht op. Het blijven de meer verstilde eenzame momenten die echt blijven hangen. In Drink of You likt Pokey zijn wonden op lapsteel en orgeltonen. Het slaapmusje Goodnight, Goodbye, het is een in romantiek gedrenkte slijper op borstelpercussie en gedempte galm van snarenwerk  gelardeerd met zwoele ooh’s en aah’s. De ondertitel, Hope Not Forever voedt het verlangen naar een spoedig weerzien op het podium.