Woodstock wordt nog altijd als het eerste echt grote popfestival gezien, maar zoals vaker in het Verenigde Staten het geval is, komt de inspiratie hiervoor uit Europa. Het Britse Isle of Wight Festival heeft zijn aftrap al een jaar eerder, en in 1968 staan Smile (pre-Queen), Arthur Brown, Fairport Convention, Tyrannosaurus Rex en het op beide plekken optredende Jefferson Airplane daar op het podium. Het Isle of Wight festival bouwt een legendarische cultstatus op, welke door de herstart van dit mythische gebeuren in 2002 versterkt wordt. Het hier gesettelde Plastic Mermaids heeft dit beroemde eiland als thuisbasis en groeit met de tweede lichting concertgangers mee, al heeft hun muziek verrassend veel vergelijkingen en raakvlakken met de folk en glamrock van die eerste groep aan uitvoerende muzikanten.

Ze zijn er nog, cartooneske tegenpartij figuranten. Eigenzinnige antihelden die zich heerlijk dwars opdringend tegen de gevestigde popideologie verzetten en hun eigen koers varen. Worden we eerder dit jaar al door de androgene eightieswave van Walt Disco verrast, Plastic Mermaids gaat op muzikaal vlak nog net een stapje verder. Plastic Mermaids is het product van de zap-generatie, zonder ingecalculeerd hokjes denken, maar inclusief die creatieve vrijheden van overal aan snuffelen, proeven en je eigen menggerecht in elkaar flansen. Waarom in een vervreemde wereld leven die niet de jouwe is. Waarom geen eigen regels creëren en de muziekgeschiedenis simpelweg herschrijven. Waarom opgroeien, waarom niet die eeuwige jeugd vasthouden en claimen. Ja, waarom eigenlijk?

Is de gekte van eersteling Suddenly Everyone Explodes al onnavolgbaar, verwacht ook nu niet meer duidelijkheid en inzicht in het Plastic Mermaids verhaal. Hoekige postpunk intro’s, gospelsoul disco, karakteriserend sober gitaarspel, bevrijdende neo-psychedelica en croonend orgelsentiment. Het Marbles tweeluik ontstaat in brekende fragiliteit om vervolgens in een bekogelend jazzritmeslagveld en een veelkleurige waterval waar bijna tastbare dancebeats helemaal los gaan. Plastic Mermaids weet verrekte goed waar ze in die subcultuur staan en verwoorden dat in het aan The MGMT memorerende Disposable Love perfect. We’ll make a band and rip off all the ’80s tunes. We’ll play the game and fuck the art. And dressed in clothes that don’t purvey our attitudes. We’ll mix it with the avant-garde. Het is een stukje aansprakelijkheidsgevoel en relativerende zelfkennis, welke hierbij zeker in het voordeel meespeelt.

De donkere kant van het It’s Not Comfortable to Grow concept. Dit is absoluut geen gemakkelijke tijd. De elektronische hartslag van de opener wordt door doodse futuristische klanken zo strak ingepakt dat Plastic Mermaids een piano nodig heeft om dit regiem te doorbreken. We vallen allemaal te pletter, het pluche klankenpalet vangt je op, geeft wat verlichting om vervolgens in snoeiharde jazzritmes en overstuurde orkestratie door te dreunen. Plastic Mermaids is Douglas Richards bastaardkindje welke hij met zijn broertje Jamie geadopteerd heeft en gezamenlijk de nodige culturele beschaving bijbrengt. Verder bemoeien Chris Newnham, Tom Farren en Chris Jones zich met de gelijkwaardige opvoeding, en stopt een ieder er genoeg eigenheid in. Dit zijn allemaal veelzijdige multi-instrumentalisten,die met hun mierzoete achtergrondzangpartijen een anticlimax reactie oproepen.

Ondanks die chaotische invalshoek bezit hun deprimerende tweede It’s Not Comfortable to Grow studioplaat meer dan genoeg structuur en stof om dieper over na te denken. Douglas Richards worstelt met zijn eigen persoonlijkheid, raakt de grip en het contact met de buitenwereld kwijt, en verdrinkt in zijn eigen genialiteit. Kortom, hij maakt dezelfde gemeenschappelijke ellende mee en stelt deze maatschappelijke kwestie aan de kaak. De vocalist van Plastic Mermaids verontschuldigt zich voor het verslechterend mondiale waarnemingsvermogen en verraadt hierin al min of meer vrij direct zijn sterke dichterlijke schrijfkwaliteiten. En als je jezelf zo mooi poëtisch kan verantwoorden, een gedragen tekst kan voordragen en ook nog het volk zo duidelijk aanspreekt, valt al snel de vergelijkbare naam van theatraal Pulp voorman Jarvis Cocker.

We dwalen allemaal in ons isolement door die nachten heen en groeperen ons tot een groot collectief aan volksvertegenwoordigers die samen de meerderheid vormen. Als we deze ronddraaiende stronthopen overleven eindigen we uiteindelijk toch uitgerangeerd afgeschreven in een bejaardenhuis. A million things to ask myself, i’m caught up staring at the old people in an old peoples home. Will we grow old and be alone and die in pain is that the way it goes?. Het is slechts Elastic Time, de tijd is rekbaar, totdat deze versleten, afgeraffeld op springen staat. Het niet te vermijden slotakkoord.