Conditionering zeker zoiets? Na een paar noten Placebo al direct aangename roes proeven, de broeierige opwinding van festivalweiden? Dat gevoel, nu dus ook met de onverwacht glorieuze terugkomst van een daar altijd overweldigende headliner, met huidige kern, het duo Brian Molko en Stefan Olsdal. Lijkt het zelfs alsof ze wel helemaal nooit zijn weggeweest. Edoch hier komen ze, tot veler verrassing en goed negen jaar later, toch met een oersterk album op de proppen, dertien pakkende rocksongs alweer, gegarandeerd goed voor een boeiende gloednieuwe setlist.

Ze hadden naar verluidt gewoon weer zin om, eens de neuzen in de goede richting, als groep volop vooruit te kijken. Niet dat hun serieuze aanhang sedert de nineties ook maar een fractie was geslonken. Neen, alleen even geen verbluffende oldies-best-of-tours meer, of zaken van dat slag, maar precies als toen, als bij een echte hergeboorte, vertrouwd en fris klinken. Weer van de grond opbouwen en vertalen naar vandaag. Nieuwe items in chaotische tijden en des te meer in gloeiende kwaadheid zingen over hun grote nihil, over hun in angst en vrees tobben over de pijnlijke stand van de wereld, seksualiteit en teloorgang. Een schreeuwende cover daarom die al direct boekdelen spreekt.

Die kundigheid om met stijl de draad herop te nemen gewoon daar waar ie was neergelegd, die hebben ze dus, blijkbaar. Inderdaad en voor hen lonkt daardoor onmiddellijk, vol elektriciteit, warme gloed en Placebo-glamour, het pad weer recht omhoog, niet meer verder vlak glijdend op verstenend succes.

Zo horen we ze dus weer graag, dat Placebo, die sound van hen als geen ander. Molko, karakterman met kenmerkende van vloeibaar metaal en mysterieze erotiek doortrokken stembanden. Ze versmelten hun jams en experimenten met vaak muren van gitaren en elektronica tot donkere stuwende alternatieve rock. Tegelijk aantrekkelijk en toegankelijk hun melodieën en alles altijd zo kunstig gearrangeerd.

Cryptische opener Forever Chemicals is ijzersterk. Opstarten met geagiteerde ketelpercussie, ‘t blijkt een vervormde harp, kort stotende drums, verdraaide gitaren en verstoord glinsterende synths, helemaal rond de als vertrouwd bezwerend croonende Molko. Het meeslepende Beautiful James, genderonduidelijke relatie-/liefdesong, teder zwevende techrocker op een bedje van zware elektro en gitaren.

Energieboost Hugz, rocker met fraaie synth-en gitaarmelodielijnen, bijna mysantrope mijmering over de dualiteit van een omhelzing, verbergen versus intimiteit. Het schitterende Happy Birthday in the Sky, midtempo, met pakkend refrein en shoegaze-outro, Molko’s emotionele verjaardagswens voor afgestorvenen alom, daarbij ook nog donkerweg “I want my medicine, give me my medicine”-declamerend.

Dan verrassende switch, het voor Placebo atypisch blije The Prodigal, een door orkest en strijkers gedragen song met stuwende pizzicato’s en deinende tegenbewegingen, simpelweg een bitterzoet nummer over sterven. Het dramatische Surrounded by Spies, mysterieus propagerend opstartend, uitbloeiend in steeds hevigere percussie, waanzin onder een duister gesternte, Molko’s vrijheid door de lens van paranoia, privacy uitgehold en gestolen door de je omringende samenleving. Het melodieuze Try Better Next Time, Moeder Natuur is extreem moe geworden van zijn bewoners. Op aanstekelijke bijna poppy groove voortmarsjerende rouwzang voor een wegzinkende mensheid. Sad White Reggae, een stevig upbeatnummer met lekkere basgroove en energieke gitaren.

Twin Demons, op regelrechte Kings of Leon-groove kolkende hitrocker, yoga-geïnspireerde song over de dubbele demonen van verslaving en depressie. Chemtrails, prachtig opgebouwde en geinstrumenteerde postpunker. Molko’s fuck-you aan de Brexit, reden ook van zijn definitief vertrek uit Engeland. In de dramatische pianoballad This Is What You Wanted gaat Molko in dialoog met zichzelf. Boodschap: schuif je fouten niet af op anderen. Het ingetogen ritmische Went Missing, mooie ballad met veel bespiegelend parlando van Molko over zijn manier van zijn en overleven in relaties, in een wereld vol drugs, verslavingen en ziekten. De kaakslag Fix Yourself, het zoemende anti-Fix You-Coldplay-nummer, waarom mensen willen repareren, laat ze zelf eerst eens nadenken!

Placebo is muzikaal nooit de weg van hun tijdsgenoten-Britpoppers ingeslagen, steevast volgden ze de compexere richtingen als die van The Cure, David Bowie of Lou Reed. Zoveel jaren later kunnen ze zo nog steeds gezwind tot aan de pieken van hun muzikale himalaya vol toppers geraken. Zoveel ouder en wijzer warmen ze er zich nog steeds aan hun heilige vuur. Vitaal en relevant als nooit tevoren.