Phronesis
We Are All
Elk nieuw Phronesis album is er weer één om optimaal naar uit te kijken. Het trio Jasper Høiby (bas) Anton Eger (drums) en Ivo Neame (piano/toetsen) behoort al ruim een decennium lang tot het allerbeste dat de hedendaagse jazz biedt en elk nieuw album is weer een nieuwe stap naar muzikale eeuwigheid.
Het waren dus niet de meesterlijke albums Life To Everything (2014) en Parallax (2016) die de grote doorbraak naar de grotere zalen betekende maar The Behemoth (2017), het album dat het trio maakte met de Franfurt Radio Big Band. Maar gelukkig dat het sowieso gebeurde. En super terecht natuurlijk. De concerten die het trio met het Rotterdams Jazz Orchestra in Nederland trokken heel veel publiek en de enthousiaste reacties waren een prachtig teken.
Met We Are All zetten ze hun zegetocht voort. De gelijk met de album aankondiging vrij gegeven track One For Us start het album heerlijk onstuimig en briljant. Wat een intrigerende track toch weer en wat wordt er fantastisch gespeeld. Alles wat Phronesis zo bijzonder maakt komt in die ene track gelijk alweer terug: de melodische pianopartij die opbouwt, de baslijn die vaart en ritme maakt en het fascinerend ritmische drumwerk daaroverheen. Vervolgens doorbouwen in volle muzikale vrijheid en uitbouwen met gebroken ritmes, geweldige solo’s op weg naar een meesterlijke climax. Phronesis on top of their game!
Het ingenieuze Matrix for D.A (een ode aan de schrijver Douglas Adams, de schrijver van The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy) is al net indrukwekkend en ritmisch volledig onnavolgbaar, vooral in de manier hoe deze mannen het spelen. Wat een bizar uitbundig samenspel en hoe prachtig in verschillende muzikale lagen ook weer opgebouwd. Wederom een hoogtepunt in hun oeuvre. Ook het ingetogen en melodische The Edge is een klassetrack. Prachtig toch hoe de muzikanten elkaar vinden in fijn complexe structuren die in hun handen zo vanzelfsprekend klinken. Emerald Horseshoe is van al net zulk hoog niveau. Ook nu weer een fascinerende opbouw, deze keer vanuit de piano opgezet en door flitsend bas en drumwerk alle kanten opgeduwd. Breathless (Høiby ’s ode aan de natuur) sluit daar als compositie naadloos op aan. Alleen al het baswerk in die track is van een andere wereld. Adembenemend mooi!
Tja en dan die slottrack The Tree Did Not Die. Wat een track is dat! Als de mannen van Phronesis zich dan een keer op het elektronische pad wagen, iets wat ze als akoestisch trio eigenlijk nooit van plan waren maar wat in de studio zo spontaan ontstond, klinken ze gelijk zo magistraal dat menig band die dit al jaren doet waarschijnlijk gelijk de stekkers eruit trekt. Wat een ongelooflijke compositie is dit en wat wordt er weer verbluffend goed gespeeld. In ruim acht minuten gebeurt er ook in deze compositie weer zo ontzettend veel dat je de track heel snel weer wil horen om te weten of je niets gemist hebt. Ronduit magistraal.
Als We Are All de standaard in jazz zou zijn kunnen heel veel andere bands wel stoppen. De overweldigende kracht van Phronesis ligt zeker niet alleen in de virtuositeit van de muzikanten en de geweldige composities die ze schrijven maar nog veel meer in hun kracht van het fabuleus samenspelen. We Are All bewijst dat in alles. Phronesis heeft weer een album gemaakt dat als een jazzmeesterwerk gezien kan worden.