Evan Shornstein houdt zich naast het maken van (vooral) elektronische muziek bezig met drummen en dj’en. Met zijn derde plaat Waking Hours laat hij de hectiek van New York City achter zich om de blik meer te richten op het platteland, de rust en de ruimte van zijn jeugd. Als Photay heeft hij inmiddels een eigen stijl gevonden door techno, electro, ambient/chillout met zang te mengen. Digitaal en analoog krijgen bij Photay beiden de ruimte. Het levert met Waking Hours drie kwartier interessant luistervoer op. Uiteenlopend qua impact maar in ieder geval interessant genoeg om te blijven hangen.

Het album opent met prikkelende drones en sequences; de natuur lijkt te ontluiken na een winterslaap. Stemmige ondertonen geven een sfeer van importantie mee aan het glinsterende spektakel. Hierna sijpelen old school house en down tempo-sferen binnen met Warmth In The Coldest Acre, een track die je het best kunt omschrijven als ‘de betere chill out’. Mount Kimbie lijkt hier een inspiratiebron te zijn geweest en daar is natuurlijk helemaal niets op tegen. Met Is It Right? horen we Shornstein voor het eerst vanachter de zangmicrofoon. Zijn wat lijzige voordracht doet wat denken aan Caribou, een muzikant die sowieso vergelijkbaar is. Bevreemdende elektronica en soms bijna rituele sferen domineren op deze track: ‘Now that you found it… Is it right for you?’

Photay houdt met de hieropvolgende twee tracks een aangename sfeer vast zonder echt met bijzonder opvallende composities te komen. Hij laat in ieder geval horen de ambient, chill out, house en techno van de vroegere jaren negentig in zijn DNA te hebben en dat levert lekkere tracks op met een geluid dat de afgelopen tien jaar wat naar de marges lijkt te zijn verdreven.

De tweede helft van het album is vocaler. The People is een botsing van vocaal versus abstract. Artistieke, originele voordracht in een landschap met dubstep en industrial elementen. Photay weeft hier mooie, harmonieuzere wendingen doorheen met onder meer warme keyboards en saxofoon. De ‘art pop vocalen’ komen terug in de dwarse, speelse elektronica van Rhythm Research. Met EST, wederom vocaal, verflauwt de aandacht wat en de verstilde pianotrack die het album afsluit is wel erg summier. Gelukkig dat we daarvoor nog wel getrakteerd zijn op Pressure, een vollere vocale track die opbouwt met ingeblikte strijkers en piano en met een lekkere beat doorhuppelt.

Waking Hours is een welkome, eclectische plaat – het label spreekt zelfs van ‘genre-agnostic’ – die een mooie mix vormt van jaren negentig en eigentijds. Evan Shornstein geeft het geheel smoel door regelmatig zijn bewerkte vocalen in te zetten en die partijen klinken toch net even authentieker en natuurlijker (dus aangenamer) dan in veel hedendaagse elektronische muziek. Dus ook op dat vlak brengt Photay een mix van ouder en hedendaags. Al met al is Waking Hours een plaat waarmee Photay nog niet piekt of enorm verrast maar die je toch vaker wilt horen. Een plaat ook die de alledaagse hectiek even naar de achtergrond verdrijft en het tempo terugschroeft. En was dat ook niet een van de uitgangspunten bij het maken van dit album?