×

Recensie

Rock

26 december 2022

Phomea

Me and My Army

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Beautiful Losers

Me and My Army Phomea Rock 4 Phomea – Me and My Army Written in Music https://writteninmusic.com

Bewapen je met liefde, en laat vrienden een leger aan beschermelingen vormen. Koppel een leger niet aan oorlogen, maar aan een machtige groep volgelingen, gelijk denkende, vooruitziende eensgezinde. De Toscaanse singer-songwriter Fabio Pocci heeft zijn woest uitziende uiterlijk niet mee. Hoe vaak haken mensen dan al af. Hoe vaak gaat men van zijn intuïtie uit en vormt deze een incorrect beeld bij die eerste allesbepalende indruk. Phomea is veel meer dan het emo poëtisch rockende Fabio Pocci alter ego. Hij functioneert dan wel als spreekbuis van een vergeten weggestopte generatie, en het zijn absoluut zijn gevoelens die hier gepresenteerd worden. Maar uiteindelijk stuurt hij als amicaal veldheer zijn twintig koppige Italiaans muzikanten leger aan. Het resultaat is de samenwerking tussen alle aanwezige partijen. Aangevuld door de geestverschijningen van overleden dierbare die met zijn achtergelaten wijsheden het steeds groter wordende leger verdubbelen.

In oorsprong kan je elk stevig nummer zo kaal mogelijk brengen. Kijk maar eens naar die succesvolle jaren negentig unplugged periode waar grunge gitaristen zoveel meer diepgang en gevoelswaarde in hun akoestische mystiek leggen door niet versterkt maar juist volkomen naakt de confrontatie met hun publiek aan te gaan. Phomea elimineert in de eerste thuisfase al die onnodige elementen om met die puurheid de studio in te duiken. Verwacht geen slaapverwekkend geheel, er zitten genoeg experimentele spanningen en onverwachte wentelingen in Me and My Army. Het is geen frontale aanval, maar een schaakspel met doordachte zetten, soldaten op de juiste posities opgesteld. Je kan alleen maar de verdediging in duiken door eerst de tergende pijnlijkheden open aan de buitenwereld bloot te stellen. Een risicovolle onderneming welke uiteindelijk naar die persoonlijke gedeelde overwinning leidt.

Phomea heeft de warmte van een Deense Saybia, een folk zoektocht volgens de Damien Rice tradities, een Arcade Fire theatrale aanpak van componeren, en het schrijverstalent waar een zo kwetsbaar mogelijk opstellende Thom Yorke zich ook schuldig aan maakt. Songs als Smells Like Teen Spirit van Nirvana en Creep van Radiohead geven de ongeaccepteerde buitenstaanders uiteindelijk een groeiend bevestigend podium, een heldenplek in de maatschappij. Die fragiel grimmige loser rol heeft echter ergens zijn oorsprong en bouwt zijn kern in een grijs vaag verleden op. Iedereen wordt van alle onschuld bevrijdt geboren, toekomstige scheuren en ongeplande tegenslagen zetten het verdedigingsmechanisme in werking. Elke klassieke oorlog ontstaat uit een vredelievende oer situatie. Me and My Army verzilvert nogmaals deze plaats en volgt het tevens dicht bij zichzelf blijvende Annie op.

Me and My Army geeft geen inzicht in het verleden, maar gaat wel van die treurende oorsprong van gedirigeerde onmacht uit. Innerlijke demonen voeden zich juist met alle goedheid totdat er een holle leegte achterblijft. Me and My Army biedt troost en vertrouwen, om uiteindelijk samen die oneffenheden te trotseren, met als doel om vervolgens harmonisch in kalmte met gedane zaken en levensbepalende tragedie te handelen. Phomea gebruikt de elektronica om een virtuele wereld te scheppen, escapisme uit het traditionele uitzichtloze van de hedendaags gevormde realiteit, waar die pure folk basis als het ware op een vastlopend dood spoor is belandt.

beyond the wall there‘s a whole new world,
your dreams, your limits
you always thought to be the tough
aware of everything

Het klinkt allemaal zo simpel, zo vanzelfsprekend, zo normaal als maar zijn kan. Toch laat het verknipte Take Control juist die twijfel spreken om er uiteindelijk heroïsche pompende ritmes op los te laten. Het ontwakende Nick Cave mistige Me and My Army piano ballad titelstuk gaat nog een stapje verder, schrijnend laat Fabio Pocci zijn tranenopwekkende woordenschat op de maatschappij los, hart brekend, hart helend. Waar zijn de gelukzalige idealisten gebleven? Begraven in het eeuwige dal der vergetelheid. Unplease Me is de hoopvolle reanimatie, het juiste tempo, het juiste ritme. Hoopvolle dromen zetten geen veranderingen in werking, Lover brengt deze in de praktijk door er voorzichtig elektrisch geladen Americana gitaren aan toe te voegen.

Gouden zandkastelen brokkelen tot onbruikbare grondstoffen af. In Ruins of Gold hechten industrial beats zich in grove naaipatronen aan dat ambient werkveld en lijmen treurblazers zalvend het geheel aan elkaar. Na het chaotisch vragende J.B. volgt het onbevredigende beantwoordende What About Us. Stevig verontrustend, maar wel met een heerlijke positieve energielevel. De kamikaze Run opoffering is een geblinddoekte dodenmanstrip door een onveilig mijnenveld. Phomea in topvorm, waarin alle frustraties samenvallen en waarbij het de kunst is om die opgekropte woede te overmeesteren. Als je dan echt alles in de weegschaal legt is dan die vergeving fluisterende The Swarm onzekerheden deze gezochte opoffering waard. Het letterlijke en figuurlijke Me and My Army breekpunt.

Duisternis opzoekende insecten kruipen onder beschermende asgrauwe kille stenen weg. Perfect Stone nodigt juist tot deelname uit om de wereld weer natuurlijk groen te kleuren. Als je dan toch in Dark de grenzen van die sterfelijke eeuwigheid opzoekt, laat het dan een volwaardig vredige eindbestemming van de reis zijn. Zonder angsten, zonder rimpelende stroomversnellingen die al fronsend de nodige littekens achterlaten. Durf tevreden terug te kijken, een waardige afsluiting van onzekerheden. Klaar om een herboren doorstart van het leven te maken. Look At You, de binnenste strijd is volwaardig gestreden, rust en liefde als ultimatum. De pracht van Me and My Army in een twaalftal steun betuigende songs.



  1. Take Control
  2. Me and My Army
  3. Unplease Me
  4. Lover
  5. Ruins of Gold
  6. J.B.
  7. What About Us
  8. Run
  9. The Swarm
  10. Perfect Stone
  11. Dark
  12. Look at You