Phoenician Drive laat zich het beste als een band omschrijven, waarin verschillende culturen samen komen, en er dan iets magisch gebeurd. Er wordt al direct sterk afgetrapt met het zwaar Oosters getinte Almadraba, waar er een dreigende sfeer wordt ingezet met daarbij zang die een old school punk vibe heeft. Muzikaal een soort van geëvolueerde krautrock met exotische ingrediënten, waardoor het weer juist niet de Duitse invalshoek domineert, maar er een overvloed is aan invloeden uit het multi culturele Brussel. Ook hier weer een duidelijk voorbeeld van hoe nog steeds de muziekscene daar in ontwikkeling is. België heeft niet alleen Antwerpen als een broeiend spinnenweb netwerk, waar bands zich met tentakels als volgelingen van de begin jaren 90 dominerende kunstenaarscollectieven muteren, met daaruit voortkomend internationaal succes. Terwijl er bij onze zuiderburen genoeg interessante ontwikkeling gaande is op het gebied van hip-hop, jazz en elektronica, blijkt er daar dus zeker nog ruimte te zijn voor deze samensmelting van Westerse en de genoemde Oosterse invloeden van Phoenician Drive. Helaas niet groots opgepakt, maar het exclusieve karakter wat hierdoor geschept wordt heeft absoluut ook zijn meerwaarde.

Er wordt wel spaarzaam met de vocalen omgegaan, het rauwe op de achtergrond aanwezige gezang geeft de opening net dat stukje extra overtuigingskracht. Het vervolg is het beste te omschrijven alsof regisseur Quentin Tarantino op een slinkse manier de rechten van de Pirates of the Caribbean films binnen gekaapt heeft, en deze van een perfecte soundtrack heeft voorzien. Paradise in My Veins herinnert aan de memorabele scene met Salma Hayek in From Dust Till Dawn, waar ze als schaars geklede danseres; inclusief gele netpython het publiek door trance in extase brengt. Ritmisch heeft het een lekkere flow door het gebruik van traditionele instrumenten als de darbuka als percussie en de oed als snaarinstrument. Halverwege komt de omslag met het Western achtige harde snelle tussenstuk. Na een dromerig intermezzo gaat het weer verder in sfeervolle filmische muziek.

Kraken Doesn’t Crack a Crocodile marcheert lekker verder met het ritmische begin, en heeft zelfs stoner rock invloeden. Meer psychedelica, met hierin een rol weg gelegd voor de minimale gedragen woorden. Na het mysterieuze gedeelte gaan we volledig los in een duellerend sabeldans flink rockend geheel, waar alle knoppen van de opgestelde versterkers flink worden opgevoerd. Bij Musselove mengt zelfs jazz en fusion zich bij de exotica en laat zich leiden door een spanningsboog gecreëerd door gaaf gitaarspel. De kunst om dit niet door een chaotisch geheel te laten ontploffen is bijzonder, maar wel geslaagd te noemen. Je ervaart nogmaals de kunsten waartoe het zestallig collectief Phoenician Drive in staat is. Muzikaal gezien het meest gevarieerde gedeelte van de plaat.

Dan is het door de oed ingeleide meer oriëntale Aguas del Olvido een rustpunt te noemen. Al gaat daar ook vervolgens een flinke dosering aan verschillende stijlen doorheen, om het kenmerkende geluid van de band een aangenaam vervolg te geven. Ook hier weer nieuwe invalshoeken; al blijft de basis van krautrock en perzische invloeden gewaarborgd. De oplopende climax naar het einde is weer niet te vergelijken met wat we voorheen gehoord hebben. Hier ervaar je wel even de invloed van dEUS, de muzikale erfenis van waar het allemaal 25 jaar geleden in België mee begon. Mooi dat er zelfs in Onouba Twist duidelijk wat van het Franse chanson gevoel van eind jaren zestig, jaren zeventig sambarock, en een vleugje jaren tachtig ska terug te horen is. Natuurlijk hebben de bandleden niet alleen de roots bij verschillende culturen liggen, maar is de platenkast van hun ouders net zo belangrijk geweest.

De dreiging ligt echter weer op de loer en zet zich door in het surfrock stuk Bicky Beach waar de gitaar vreemde kronkelende capriolen veroorzaakt, en zich staande probeert te houden op de zelf geformeerde woest bewegende geluidsgolven. Vet rockend wordt het uiteindelijk in de juiste banen geleid. Kan het dan nog donkerder en vervreemder? Ja, Slowfish hakt er nog eventjes goed in, met een opmars die onheilspellend van toon is, geluiden waarvan de oorsprong niet te achterhalen zijn overheersen in de eerste opbouw van deze langste albumtrack. Zelfs op het laatst krijgen we weer zoveel moois voorgeschoteld, waardoor het spijtig is dat we het einde van deze indrukwekkende plaat naderen, met een geluid waar ze zich onderscheiden van andere acts. Nog even de versnelling er in als bij een beloofde toegift, en dan is het toch echt afgelopen. Phoenician Drive is het gezicht van de hedendaagse maatschappij, gezien door de ogen van een multi culturele samenleving die het straatbeeld bepaald in de grote Europese steden.