“I’m high on a mountain wirh Ola Belle Reed” zingt  Phoebe Rees, die naast viool en altviool de pianotoetsen bepotelt. Wat heeft een  nauwelijks dertigjarige muzikante met de muziek van een bijna een half eeuw oudere Amerikaanse folkman? Phoebe groeide op in de schaduw van  het uit de ijzertijd stammende heuvelfort van Old Oswestry vlak bij de grens met Wales. Moeder in een platenzaak werkte naast het in huis rondslingerende instrumentarium concertina, accordeon en klarinet haar jonge dochter naast het klassieke zang van Schubert blootstelde aan het werk van Dylan en andere folklui maar ook met traditionele dansmuziek uit Bolivië confronteerde.

Academische studies voor altviool in Edinburgh en Londen werden gecombineerd met een passionele betrokkenheid voor sociale rechtvaardigheid. Een engagement dat van projecten in haar thuisland naar Sao Paula en een kinderkoor voor arme kinderen in Mumbai in India leidde.

Dat sociaal engagement sijpelt onmiskenbaar door in de muziek, op de uit 2019 daterende EP Roe Deer, naast door Schotse folk geïnspireerde folk is er een interpretatie van Mississippi Summer, een song van Si Kahn. Dat bleef niet onopgemerkt bij de Amerikaans burgerrechten activist en folkman Kahn engageerde Rees om zich ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag in zijn repertoire te verdiepen.

Si Kahn’s Songs Of courage and Resistance  uidt de veelzeggen,de ondertitel van Bring In The Light, de eerste langspeler van Phoebe Rees. Met hulp van een andere, voortreffelijke snarenman, Janos Koolen die bij de productie assisteerde en bassist Lucas Beukers wordt er het rijk geschakeerde repertoire van Kahn gebladerd in Koolen’s Doornenburg Studio in Gelderland Van het eerder genoemde High On A Mountain gaat het naar In Afghanistan, een dramatische verhaal refererend naar de recent door de Taliban vermoorde folkzanger Fawad Andarani.

Phoebe zet zich vaak aan de piano Detroit December, een weemoedige  kerstballade, Peace Will Rise  helaas een nog steeds hopeloze smeekbede in een prachtige ballade verwerkt. Na de traditional The Didin Didin volgt het verstilde Belle La Falette, het relaas van de sterke vrouw uit Wisconsin die tijdens de eerste wereldoorlog de invloedrijke bezielster van Woman’s Peace Party. Molly In The Mill is een aanklacht tegen de erbarmelijke  werkomstandigheden in de weverijen. Treurige vioolklanken leiden Mississippi Summer in.

Met de genuanceerde intimistische benadering en sobere instrumentatie klinken de songs nog aangrijpender. Het meer dan ooit actuele thema Freedom Is A Constant Song wordt zelfs grotendeels a capella opgevoerd. Muziek die enige troost biedt en een straaltje hoop brengt in de duisternis van een door schier uitzichtloze conflicten geteisterde wereld.