Phoebe Bridgers
Punisher
Met Strangers in the Alps maakte de uit Los Angeles afkomstige Phoebe Bridgers in 2017 en op 22-jarige leeftijd een wel heel indrukwekkende entree in de muziekwereld. Het album belandde ook hoog in onze jaarlijst. Met haar tweede album Punisher wordt de belofte van haar grote talent indrukwekkend bevestigd.
Belangrijk bij het succes van haar debuut was de samenwerking met de ervaren producers Tony Berg en Ethan Gruska. Zij waren het die de songs, veelal ingetogen en indringend, exact de juiste kant in arrangementen op wisten te duwen. Niet vreemd dus dat Bridgers voor haar tweede album wederom met deze twee mannen wilde samenwerken.
Punisher sluit naadloos aan op Strangers in the Alps. Waar Bridgers op haar debuut al bepaald geen moeite had de songs ingetogen te houden en deze in mooi gelaagde songs hun kracht mee te geven, gebeurt dat op Punisher al net zo overweldigend. Met de uitbundige single Kyoto en de naar een heftige climax opbouwende albumafsluiter I Know The End als uitzondering zijn de songs op Punisher intiem en indrukwekkend.
In de drukke periode waarin ze vele optredens wereldwijd gaf in navolging van het succes van haar debuutalbum, een samenwerkingsalbum met Conor Oberst uitbracht onder de naam Better Oblivion Community Center en met Boygenius een nieuwe band met Julien Baker en Lucy Dacis startte en een eerste veelbelovende EP verscheen, werkte ze aan songs voor haar tweede album. Het album werd over een tweetal periodes in 2019 opgenomen.
Wat de songs van Bridgers zo indrukwekkend maakt is het schijnbare gemak waarmee ze steeds opgezet zijn. Een mooie simpele gitaarlijn met een immer schitterende zanglijn opgezet en met haar warme stem, met een schurend randje, gecombineerd met exact de juiste arrangementen en instrumenten opgezet. Luister naar songs als Garden Song, Moon Song en Savior Complex en je snapt wat ik bedoel.
Bridgers is een meester in sfeer. Haar songs zijn opgezet als de prachtigste ballads en door haarzelf, Berg en Gruska steeds magnifiek ingekleurd met instrumentaties of stemmen die elke song verrijken. Knap ook hoe haar popsongs toch steeds weer die alternative rafelrand meekrijgen en daardoor nog meer beklijven.
Ik kan nu al geen genoeg krijgen van songs als Garden Song, Kyoto, de titeltrack, het wonderschone Chinese Satellite, Savior Complex en het hemelse Graceland Too (met Baker en Dacis) en weet zeker dat daar de rest van de songs van het album moeiteloos gaan bijkomen.
Het gigantisch muzikale talent van Bridgers, nu nog maar 25 jaar oud, wordt met Punisher nogmaals optimaal en groots bevestigd. Een tweede plaat die nog beter is dan haar zo verrassende debuut en eerste kennismaking had ik echt niet zien aankomen.